Notitieblog voor fictieve waarheid

Afgelopen week reed ik door Ede. Ik kom daar vaker, gewoon omdat het kan. Tot mijn grote verbazing kwam ik daar, vlakbij het economisch centrum van Ede (de parkeergarage van de Mediamarkt), een Occupy tentenkamp tegen. Na metropolen als New York, London, Berlijn, Rome en Amsterdam kon ook Ede kenbaar niet meer aan de Occupy demonstranten ontkomen. Voor de mensen die nu niet weten waar ik het over heb, de Occupy beweging  is een wereldwijde beweging die protesteert tegen economische en sociale ongelijkheid naar aanleiding van de economische crisis veroorzaakt door de rijkeren onder ons.

Laat ik er maar voor uit komen. Het gaat niet goed met mij. Ik ben doorgeslagen. Familie, vrienden en intimi zagen het al aankomen, ik zelf zag het pas achteraf.  Het is heftig maar ik zie het zelf nu ook in. Als je je op je eigen blog bekroont tot Wesley Sneijder van het hockeyveld en zegt aanhanger te zijn van het Niehïsme dan weet je dat je diep gezonken bent. Veel van die familie, vrienden en intimi vragen zich af waar het fout is gegaan.  Achteraf gezien was ik gewoon te goed. Ik was beter dan ik zelf aankon.

Afgelopen weekend is (TV) kok Cas Spijkers overleden. Als jong brok overgewicht toch wel een jeugdheld van mij. Alles wat hij klaar maakte leek mij lekker, of het nou uit een gesponsord pakje kwam of niet. Het kwam waarschijnlijk door de manier waarop hij over het eten sprak, het had iets magisch. Als hij lekker aan het koken was dan was het alsof je Messi zag voetballen. Als je zijn kookkunsten probeerde na te doen dan was het eerder alsof je de verdediger was die Messi af moest stoppen.

De kop is eraf.  Op een mooie zaterdag in Maasdijk is het rolstoelhockeyseizoen weer geopend. Mijn blog hierover is wat aan de late kant. Dat heeft een hele goede reden. Ik heb namelijk lang getwijfeld of ik hierover wel moest bloggen. Ik was die dag namelijk goed bezig. Ik was niet zomaar goed bezig maar extreem goed bezig. Nu is het in Nederland niet gebruikelijk dat je over jezelf zegt dat je goed bent, zeker niet als je net zo goed was als dat ik was. Maar sinds Ivo Niehe de weg vrij heeft gemaakt voor ons Nieheïsten (aanhangers van de Niehe leer) om openlijk voor je goedheid uit te komen doe ik dat dan ook.

Voor een aantal weken terug heb ik een workshop help, hoe schrijf ik een column mogen volgen bij de BDU. Of de stukjes op dit blog daadwerkelijk leuker worden valt natuurlijk te bezien maar het is er voor mij in elk geval leuker op geworden de stukjes te maken en dat is in elk geval een winstpunt...

Zelden is er op mijn blog ruimte voor reclame of lofuitingen voor bedrijven. Dit blog dient namelijk een objectief subjectief beeld te geven van hoe de schrijver van dit blog de wereld en haar grillen met betrekking tot de schrijver van dit blog ervaart. De vorige zin mag gerust nog een keer gelezen worden, ik ben best trots op de bewoording daarvan. Er zouden drie redenen kunnen zijn waarom er een bedrijf op dit blog besproken zou kunnen worden. Ten eerste omdat het gewoon een goed en leuk bedrijf is. Ten tweede omdat de eigenaresse heel aardig is. Ten derde omdat er belastbaar beeld en / of geluidsmateriaal van de schrijver van dit blog in handen is gevallen van de eigenaresse van het betreffende bedrijf.

Voor twee weken terug heb ik mijn derde ooroperatie in drie jaar tijd gehad. Gelukkig lijkt het vooralsnog de laatste te zijn, althans de ontsteking lijkt te zijn verdwenen. Eind goed al goed dus…   Ik denk nog vaak terug aan de eerste operatie, die was gewoon raar. Het was eng maar het viel ook wel weer mee. In de eerste plaats had dat te maken met mijn bizar ernstig verwachtingspatroon “ het zal niet de eerste keer zijn dat ze er wat achterlaten, een scalpel ofzo” of “als ik maar geen aangezichtsverlamming krijg” . De laatste van de twee was het meest reëel. Beide kwamen niet uit.

Lieve Scarlett, Ik dacht laat ik mijn brief aan jou maar amicaal openen na hetgeen jij de afgelopen week met ons deelde. Al had je dat naar alle waarschijnlijkheid zelf liever niet gedeeld. Ik vind het oprecht vervelend voor je, het is dan ook een schrale troost om te stellen dat je bij velen, hoofdzakelijk mannen, populairder bent geworden. Het is de vraag of je op deze aandacht zat te wachten. Kwade tongen beweren van wel maar ik weiger dat te geloven. Als je zo nodig aandacht had gewild dan had je er wel voor gezorgd dat er een leuke deal met een zogenaamd mannenblad was geweest. De zogenaamde (Patricia) Paay oplossing, zij geniet daar al jaren van.

Ondanks dat ik niet echt een modepopje ben wil ik er altijd wel netjes bij zitten. Dat brengt een volle kledingkast en abnormaal veel schoenen voor een man met zich mee maar dat heb ik er ook   voor over. Nogmaals wil er leuk uit zien. Ik shop dan ook graag. Zo graag dat waar mannen veelal de winkels in gesleurd moeten worden mijn shopkompanen mij niet eens kunnen volgen. Als ze me hebben gevonden heb ik al afgerekend, bonuspunten voor korting verzameld en al 3x geflirt met de vriendelijke en tevens aantrekkelijke dame achter de kassa (alsof ik dat durf).  

Ieder jaar eind mei, begin juni ben ik niet te genieten. Ik vraag mij af wat ik mijzelf ieder jaar toch weer aan doe en vooral waarom. Vaak sta ik dan met wat teamgenoten in een verlaten stijlloze sporthal bij een prijsuitreiking te kijken welke qua ambiance perfect bij die sporthal past. Overigens is het heel goed mogelijk dat mijn subjectieve beschrijving over de sporthal en de prijsuitreiking zijn oorsprong vindt in het feit dat mijn team de afgelopen twee jaar geen rol van betekenis heeft gepeeld bij die prijsuitreiking, dit overigens geheel terzijde. Al een aantal jaar dwaal ik door “midden”Nederland om vervolgens in een sporthal te dwalen.

Als je eenmaal 27 jaar bent kom je steeds meer dingen tegen waarvan je zegt dat je dat als kind zo leuk vond. Soms is dat bij een snoepje, een spelletje of speciaal speelgoed, iets van Lego ofzo. Ik zelf heb dat vooral bij televisieseries. Als kind was ik een behoorlijke televisiekijker. Ik keek zelfs naar het nieuws. Wel het volwassenennieuws want het jeugdjournaal was voor mietjes… Toch heb ik als kind wel een soort van jeugdtrauma opgelopen. Doordat ik in het buitengebied woonde konden wij enkel en alleen de publieke netten ontvangen. Later kregen we wel een schotel maar daarop trof ik met name Engels en Duitstalige zenders.

27 jaar blijkt een cruciale leeftijd. Ik ben het inmiddels en het verbaasd mij niets. Ik stond heel zeker in het leven totdat ik 27 werd. Je gaat toch wat meer op je onzekerheden letten. De eerste tekenen van de aftakeling tonen zich al. Iedereen heeft daar last van, zelfs ik of misschien beter gezegd ook ik. Wees niet ongerust dit is absoluut geen afscheidsblog. Voor zover ik weet ben ik nergens aan verslaafd en mocht dit wel zo zijn dan ontken ik in alle toonaarden. Ik ben nu een paar maanden 27 en tot nu toe ging het eigenlijk best redelijk allemaal maar na het onverwachte overlijden van een stabiele persoonlijkheid als Amy Winehouse zit de schrik er even goed in.

Ik ben zelf geen fanatieke wijndrinker, sterker nog ik drink eigenlijk zo goed als geen wijn. Dat komt omdat ik wijn (nog) niet lekker vind. Dat geeft niet. Met oudejaarsavond doe ik wel gezellig mee en is het voor mij een uitdaging om zonder een al te zuur samengetrokken mond gelukkig nieuwjaar te zeggen, waarna ik mij al gauw weer naar de oliebollen begeef. Ik probeer het wel steeds te drinken en ik vind het ook leuk om het wel steeds te proeven, althans nog voordat ik daadwerkelijk geproefd heb. Toch is het leuk als je dan toch in Frankrijk bent om een wijnproeverij te bezoeken, al was het maar om een flesje voor thuis mee te nemen.

Begin juli wordt er altijd met veel respect richting Frankrijk gekeken voor de wielertocht der wielertochten. Als je de Tour de France weet te winnen zal je leven nooit meer hetzelfde zijn, althans je wordt voor de rest van je leven verdacht van dopinggebruik. De editie van dit jaar laat maar weer eens zien waarom de Tour zo groots is. De organisatie laat daar geen enkele twijfel over bestaan, er worden zelfs televisie auto’s en prikkeldraad voor ingezet om dat te onderstrepen. Toch heb ik mogen ervaren dat er evenementen zijn die nog zwaarder, spectaculairder vermoeiender en leuker zijn dan de Tour.

Ik kan het niet meer ontkennen. Ik zie het leven sinds een aantal weken zoveel zonniger, ik ben vrolijker en ik zit lachend in de ochtendspits (zelfs nu deze er niet is in verband met de zomerperiode). Ik denk dat ik het licht gezien heb! Het was even wikken en wegen, de twijfel maakte zich overduidelijk meester van mij. Maar sinds ik de stap gezet heb ben ik eigenlijk gewoon ander mens. Of nou ja, soort van dan. Ik kijk er niet meer tegen op en dat vind ik een hele fijne gedachte. Niet dat ik het dan maar oversloeg maar ik zag er achteraf gezien tegen op.  

Tekenen was, vooral tijdens het voortgezet onderwijs, absoluut geen favoriet vak van mij. Ik ging liever wiskunde doen terwijl ik daar echt heel slecht en was (en nog ben). In tekenen was ik niet slecht. Sterker nog alles wat van mijn hand kwam was kunst met een grote K! Gaf mij papier, iets waarmee ik op dat papier kon kalken, gaf mij de tijd en je kreeg iets waar je het liefst ook nog placemats van zou willen hebben. Maar dat kon helaas niet want ik had het al veel te druk met wiskunde en als leerling moet je gewoon prioriteiten stellen

Rafael Nadal Parera, wat kan die man tennissen! Ik vervloek hem! Natuurlijk die man is de beste in tennis, maar moet man echt overal goed in zijn? Alles lijkt perfect aan hem en dan kan hij ook nog eens tennissen. Dat is op zich niet zo erg maar moet je dat ook echt aan iedereen laten zien? Kan hij niet gewoon eens een keer hoofdpijn hebben of een ander beroep uitkiezen, vuilnisman schijnt toch een verassend uitdagende baan te zijn.

Toen ik erachter kwam dat er tussen de keuken en mij geen liefde was zocht ik naar nieuwe ambities. In alle eerlijkheid kan ik jullie vertellen dat jullie mij op jullie blote knieën mogen bedanken dat die niet uit zijn gekomen. Één van die ambities was namelijk het worden van een TV persoonlijkheid. Al gauw had ik ook echt een voorbeeld, namelijk Rolf Wouters (WIE????) . Of ik mij daar echt gelukkig mee moest prijzen laat ik nu graag aan anderen. Toen dacht ik van wel. Ik kreeg zo’n zelfde kuif en ik had al enigszins ervaring want een jaar eerder had ik tijdens de weekopening “zijn” programma “Liefde op het eerste gezicht”mogen presenteren (ja, ik weet het, heb geen excuus maar ik zat op speciaal onderwijs en dan moet je wat).     

Ambities zijn mooi maar je moet wel weten wanneer je ze los moet laten.   Deze gedachte komt vooral bij mij op als ik naar nog zo’n voorronde van nog zo’n talentenshow zit te kijken. Je kent ze wel van die mensen die denken gruwelijk goed te kunnen zingen. Maar het enige wat overeenkomt met hun gedachte is dat het daadwerkelijk gruwelijk is. Ik besef ook wel dat de talenten die wel door die voorronde komen juist door die ambitie gedreven zijn maar zodra de ambitie verder reikt dan talent of enige vorm van aanleg dan moet je die ambitie loslaten. Dat is ook fijner voor je omgeving.

Waarschijnlijk ga ik mij met dit blog niet populair maken, vandaar dat ik Ajax bij deze feliciteer met hun dertigste (goed gedaan!!!) landstitel en daarmee hun derde ster. Na zeven jaar wachten is het dan toch gelukt. Dat is fijn voor Ajax minnend Nederland, maar het is niet alleen fijn voor Ajax minnend Nederland. Ook in Enschede, Eindhoven en zelfs Rotterdam kunnen ze de vlag uithangen.

Moederdag, als ik al niet kalende was zou ik het er spontaan van worden. Iets wat door de commercie in het leven is geroepen (en anders wel wordt uitgebuit) noopt mij tot hopeloosheid. Toch doe ik ieder jaar weer mijn best en besef ik dat ik eigenlijk niet zo’n moeilijke moeder heb. Ze weet dat ik haar, ondanks het ontbreken van enig vergelijkingsmateriaal, de beste moeder van de wereld vind en dat maakt haar gelukkig. Toch wil je dat met Moederdag extra onderstrepen. Want zeg nou zelf je wil gewoon niet dat kind zijn wat Moederdag overslaat.

Ieder jaar als de eerste zonnestralen zich door het wolkenpak der winter hebben doorgeworsteld raak ik enthousiast. Ieder jaar neem ik me dan voor om mijn witte/bleke/reflecterende voorkomen bij te kleuren. Toch moet ik elk jaar tegen de maand september constateren dat het mij niet helemaal is gelukt of in sommige gevallen zelfs helemaal niet.

Ondanks dat mijn lichaam het heel goed weet te verhullen schuilt er een heus sportman in mij. Mijn moeder rekende onlangs voor dat ik al meer dan de helft van mijn leven op rolstoelhockey zit. Ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn maar wat doe je er aan? Het houdt je van de straat, je bent leuk bezig, je komt nog eens ergens en het biedt altijd gespreksonderwerpen, eigenlijk is het net het leger maar dan anders. Mensen zijn altijd benieuwd naar mijn hockeyprestaties.

Laatst was ik in gesprek met een aantal vrouwen. Gewoon wat drinken, praten en dan nog wat meer praten. Er is maar één ding leuker dan een gesprek met een vrouw en dat is een gesprek met meerdere vrouwen. Het voedt mijn vrouwelijke kant en je steekt er altijd wat van op. Kletsen over zaken die vrouwen bezig houden vind ik leuk. We hebben veel raakvlakken. Toch kan ik niet met alles meepraten. Dat doe ik dan ook niet. Als het over mannen gaat ben ik een aandachtig toeschouwer. Tot op een gegeven moment het gezelschap zicht tegen mij, als man zijnde, richt.

Afgelopen week heb ik definitief mijn groene Storm 3 ingeruild voor de Storm 4. Ik ben natuurlijk hartstikke blij met mijn nieuwe, fijn zittende, rolstoel. Maar het is wel een soort van einde van een tijdperk. Vandaar een blog gericht aan “kermit”de groene rolstoel. Voordat ik de stoel had was er eigenlijk al commotie. Met dat mijn rolstoel werd besteld werd er ook een rolstoel besteld voor een oude vrouw, zelfde type, andere kleur en andere afmetingen. Ergens is er daar iets fout gegaan. Waar mijn stoel kwam in de kleur bejaarden grijs kwam de stoel van deze vrouw in het Kermit-de-kikker-groen. De verhalen gaan dat de groene stoel weldegelijk is gebruikt als pasmodel voor deze vrouw waarbij zij bij binnenkomst van de stoel de bril maar afdeed.

Baby’s en ik hebben iets gemeenschappelijks. We hebben allebei geen idee wat we met elkaar aanmoeten. Dat terwijl we als we in één ruimte zitten toch vaak aan elkaar gelinkt worden. Al is het dan maar voor de foto. Hoe dat komt? Ik heb geen idee. Laten we eerlijk wezen, ik ben niet fotogeniek maar een baby al helemaal niet. Is dit niet beledigend naar baby’s toe? Welnee, het is gewoon eerlijk. Wie kijkt er nou met trots naar zijn eigen babyfoto’s? Ik sta er op geen enkele babyfoto geweldig op. Nu sta ik er op veel foto’s niet geweldig op, maar als baby had ik daar helemaal een handje van. Mijn ideale kraambezoek ziet er als volgt uit. Ik kom binnen ik geef de ouders een hand en feliciteer ze. Dump daarna het pakje voor de baby bij de baby. Ik werk een beschuit met muisjes weg. Vervolgens onderbreek ik het bevallingsverhaal van de moeder met goh, joh, poeh, nou, zucht en een verbazende goh duurde de bevalling zo lang?/ ging de bevalling zo snel? Vervolgens maak ik nog wat schuine grap

Met mijn vader had ik eigenlijk een normale band. Geen twee handen, één buik maar ook zeker geen water en vuur. Gewoon vader en zoon, waarbij we om elkaar gaven en elkaar goed de waarheid konden vertellen. Mijn vader was er altijd als steun voor me. Zo zorgde hij er voor dat ik rond mijn achtste jaar een eenmalige zakgeldverhoging van vijf gulden kreeg door de kwijtgeraakte sleutels van mijn moeder te vinden en vervolgens aan mij te geven. Hierbij moest ik mijn moeder zeggen dat ik de sleutels voor vijf gulden wist te liggen om haar vervolgens bij ontvangst van die vijf gulden haar de sleutels gewoon te geven. Ook probeerden mijn vader en ik elkaar regelmatig op de kast te krijgen. Overigens zonder succes, enkel momenten van vormverlies konden ervoor zorgen dat de één de ander op de kast kreeg. Zo lukte mij dat ooit bij een dagje uit waarbij mijn vader achter mijn handbewogen rolstoel aan moest rennen omdat mijn stoel steeds sneller bergafwaarts ging. Toen mijn vader mijn rolstoel o

Vandaag is het Valentijnsdag, de dag van de liefde. Een dag waarop je ongegeneerd romantisch mag zijn en daarvoor niet uitgelachen mag worden door je partner. Gebeurt dit wel dan mag je de desbetreffende partner pijn doen. Waarom? Omdat het Valentijnsdag is. Veel mensen gaan iets romantisch doen met hun partner of juist met die persoon waarvan de partner niets van af mag weten. Andere mensen noemen het een commercieel feest. Dat zijn vaak de mensen die alleen zijn met Valentijnsdag of mensen waarvan hun partner wel Valentijnsdag aan het vieren is met een persoon waar men dan weer niets van mag weten. Maar wat weten wij nou over Valentijnsdag? Valentijn was een Romein, niet zomaar één maar een beetje een sukkeltje. Je zou hem het beste kunnen vergelijken met een Romein uit de Asterix strip. Dit ondanks het feit dat Valentijn geweld verafschuwde. Het enige geweld wat hij gebruikte was bij het doden van zijn sardientjes. Sardientjes in blik bestonden nog niet en hij vond ze wel erg lekker

Nooit verwacht dat ik mij in 2011 zo gelukkig zou voelen. Iets wat het vorige kabinet niet gelukt is wordt met dit kabinet in een korte tijd al bereikt. Ik voel intens geluk opkomen. Dat het zoet al zo snel na het zuur weet te komen verbaasd mij ten zeerste. Het is dat hij het al is maar anders zou ik het van de daken schreeuwen: RUTTE 4 PRESIDENT. Als ik een vrouw was had ik aan zijn voeten gelegen, nu zal dat alleen gebeuren als hij zelfs mijn rolstoel wegbezuinigd, hij kan immers niet alles hebben. Eigenlijk is het niet eens Mark Rutte wie ik zo dankbaar zou moeten zijn, maar toch denk ik dat hij er een grote inspiratiebron voor is geweest. Ik zou eigenlijk Melanie Schultz van Haegen-Maas Geesteranus moeten bedanken, maar dit alles stond al vast in het regeerakkoord en daar schijnt Rutte toch wel enige invloed op te hebben gehad. Op de afsluitdijk, de A6 (Almere – Joure), de A2 bij Everdingen en de A16 ( Moerdijk – Breda) mogen we vanaf maart geen 120 kilometer per uur maar wel 130

Sommige zien in mij een soort van macho. Iemand waarvan het eigenlijk zonde is dat hij in een rolstoel zit omdat hij anders dagelijks vrouwen en huilende baby’s uit brandende gebouwen zou redden, in de lunchpauze worstelt met wilde katachtige, die je niet op schoot wil hebben en voor het slapen nog even door een stad naar keuze wandelt om ervoor te zorgen dat al die inwoners van die stad rustig kunnen slapen. Eigenlijk zien sommige in mij een soort van Superman in burger. Maar dan met vliegangst. Niet zo zeer omdat ik vliegangst heb maar omdat het wel heel raar zou zijn om te denken dat ik zou kunnen vliegen. Helaas, niets is minder waar dan dat ik een waardeloze superheld ben. Zelfs Robin van Batman zou mij uitlachen, dieper kan je als superheld niet zinken. Want laten we eerlijk zijn in zo’n maillot ben je toch wel het mietje onder de superhelden. Ik ben bang voor alles wat in of door mijn huid gedrukt kan worden. Ik ben bang voor naalden, spelden, messen, wespen, etc. etc. Soms ko

Peta, mijn tante, niet te verwarren met een bepaalde dierenrechten organisatie, was toen ik nog kind was vaak mijn oppas. Iets wat ik als kind altijd heel leuk vond. Soms mocht ik zelfs bij haar slapen. In het begin toen haar zoon mij nog naar boven kon tillen en later toen zij een matras naar beneden kon halen, beneden. Communicatie zou dan wel een probleem zijn, want zij zou gewoon boven slapen. Gelukkig hadden we een belletje zodat we beiden met een gerust hart konden gaan slapen. Als er wat was kon ik bellen en zou Peta naar beneden komen. Alles leek in kannen en kruiken. Totdat ik midden in de nacht tot de conclusie kwam dat we het hele systeem nog niet getest hadden. Ik was nog jong maar besefte toen al dat veiligheid voor alles ging. Wat nou als er calamiteiten zouden zijn zoals een onverwachte droogteaanval in mijn mond wat dan spoedig met water verholpen zou moeten worden of een bepaalde druk in de onderbuik veroorzaakt door, mogelijk, datzelfde water wat er dan ook weer uit

“#jzhmh (Je zal het maar hebben) zo’n tof programma. Als ik een handicap krijg later, doe ik mee.” Ik startte vanochtend mijn computer op en later dan ook mijn twitter en ik las dit bericht. Ik begon te gniffelen, ondanks dat ik het een beetje een rare tweet vond. Allereerst vond ik de toevoeging “later”een beetje raar. Alsof je zoiets gaat plannen. “volgend jaar oud & nieuw bij ons? Nou dan moet je wel rolstoeltoegankelijk gaan wonen want komend jaar ben ik van plan rolstoelafhankelijk te worden. Ik zit alleen nog te twijfelen welke kleur mijn rolstoel moet gaan worden.” Alsof er mensen zijn die nu al een hippe zonnebril uit gaan zoeken omdat ze komend jaar blind gaan worden. Nu kunnen ze de bril nog zelf uitzoeken, vanaf herfst 2011 is het nog maar afwachten of ze een beetje een fatsoenlijke bril krijgen. Daarnaast vond ik het een rare tweet omdat het nogal simpel klinkt. Het is alsof je zegt: goh, wat vervelend dat ik nu een handicap heb, gelukkig kan ik nu wel meedoen aan het p