Notitieblog voor fictieve waarheid

Sommige zien in mij een soort van macho. Iemand waarvan het eigenlijk zonde is dat hij in een rolstoel zit omdat hij anders dagelijks vrouwen en huilende baby’s uit brandende gebouwen zou redden, in de lunchpauze worstelt met wilde katachtige, die je niet op schoot wil hebben en voor het slapen nog even door een stad naar keuze wandelt om ervoor te zorgen dat al die inwoners van die stad rustig kunnen slapen. Eigenlijk zien sommige in mij een soort van Superman in burger. Maar dan met vliegangst. Niet zo zeer omdat ik vliegangst heb maar omdat het wel heel raar zou zijn om te denken dat ik zou kunnen vliegen. Helaas, niets is minder waar dan dat ik een waardeloze superheld ben. Zelfs Robin van Batman zou mij uitlachen, dieper kan je als superheld niet zinken. Want laten we eerlijk zijn in zo’n maillot ben je toch wel het mietje onder de superhelden. Ik ben bang voor alles wat in of door mijn huid gedrukt kan worden. Ik ben bang voor naalden, spelden, messen, wespen, etc. etc. Soms ko

Peta, mijn tante, niet te verwarren met een bepaalde dierenrechten organisatie, was toen ik nog kind was vaak mijn oppas. Iets wat ik als kind altijd heel leuk vond. Soms mocht ik zelfs bij haar slapen. In het begin toen haar zoon mij nog naar boven kon tillen en later toen zij een matras naar beneden kon halen, beneden. Communicatie zou dan wel een probleem zijn, want zij zou gewoon boven slapen. Gelukkig hadden we een belletje zodat we beiden met een gerust hart konden gaan slapen. Als er wat was kon ik bellen en zou Peta naar beneden komen. Alles leek in kannen en kruiken. Totdat ik midden in de nacht tot de conclusie kwam dat we het hele systeem nog niet getest hadden. Ik was nog jong maar besefte toen al dat veiligheid voor alles ging. Wat nou als er calamiteiten zouden zijn zoals een onverwachte droogteaanval in mijn mond wat dan spoedig met water verholpen zou moeten worden of een bepaalde druk in de onderbuik veroorzaakt door, mogelijk, datzelfde water wat er dan ook weer uit

“#jzhmh (Je zal het maar hebben) zo’n tof programma. Als ik een handicap krijg later, doe ik mee.” Ik startte vanochtend mijn computer op en later dan ook mijn twitter en ik las dit bericht. Ik begon te gniffelen, ondanks dat ik het een beetje een rare tweet vond. Allereerst vond ik de toevoeging “later”een beetje raar. Alsof je zoiets gaat plannen. “volgend jaar oud & nieuw bij ons? Nou dan moet je wel rolstoeltoegankelijk gaan wonen want komend jaar ben ik van plan rolstoelafhankelijk te worden. Ik zit alleen nog te twijfelen welke kleur mijn rolstoel moet gaan worden.” Alsof er mensen zijn die nu al een hippe zonnebril uit gaan zoeken omdat ze komend jaar blind gaan worden. Nu kunnen ze de bril nog zelf uitzoeken, vanaf herfst 2011 is het nog maar afwachten of ze een beetje een fatsoenlijke bril krijgen. Daarnaast vond ik het een rare tweet omdat het nogal simpel klinkt. Het is alsof je zegt: goh, wat vervelend dat ik nu een handicap heb, gelukkig kan ik nu wel meedoen aan het p