Notitieblog voor fictieve waarheid

27 jaar blijkt een cruciale leeftijd. Ik ben het inmiddels en het verbaasd mij niets. Ik stond heel zeker in het leven totdat ik 27 werd. Je gaat toch wat meer op je onzekerheden letten. De eerste tekenen van de aftakeling tonen zich al. Iedereen heeft daar last van, zelfs ik of misschien beter gezegd ook ik. Wees niet ongerust dit is absoluut geen afscheidsblog. Voor zover ik weet ben ik nergens aan verslaafd en mocht dit wel zo zijn dan ontken ik in alle toonaarden. Ik ben nu een paar maanden 27 en tot nu toe ging het eigenlijk best redelijk allemaal maar na het onverwachte overlijden van een stabiele persoonlijkheid als Amy Winehouse zit de schrik er even goed in.

Ik ben zelf geen fanatieke wijndrinker, sterker nog ik drink eigenlijk zo goed als geen wijn. Dat komt omdat ik wijn (nog) niet lekker vind. Dat geeft niet. Met oudejaarsavond doe ik wel gezellig mee en is het voor mij een uitdaging om zonder een al te zuur samengetrokken mond gelukkig nieuwjaar te zeggen, waarna ik mij al gauw weer naar de oliebollen begeef. Ik probeer het wel steeds te drinken en ik vind het ook leuk om het wel steeds te proeven, althans nog voordat ik daadwerkelijk geproefd heb. Toch is het leuk als je dan toch in Frankrijk bent om een wijnproeverij te bezoeken, al was het maar om een flesje voor thuis mee te nemen.

Begin juli wordt er altijd met veel respect richting Frankrijk gekeken voor de wielertocht der wielertochten. Als je de Tour de France weet te winnen zal je leven nooit meer hetzelfde zijn, althans je wordt voor de rest van je leven verdacht van dopinggebruik. De editie van dit jaar laat maar weer eens zien waarom de Tour zo groots is. De organisatie laat daar geen enkele twijfel over bestaan, er worden zelfs televisie auto’s en prikkeldraad voor ingezet om dat te onderstrepen. Toch heb ik mogen ervaren dat er evenementen zijn die nog zwaarder, spectaculairder vermoeiender en leuker zijn dan de Tour.

Ik kan het niet meer ontkennen. Ik zie het leven sinds een aantal weken zoveel zonniger, ik ben vrolijker en ik zit lachend in de ochtendspits (zelfs nu deze er niet is in verband met de zomerperiode). Ik denk dat ik het licht gezien heb! Het was even wikken en wegen, de twijfel maakte zich overduidelijk meester van mij. Maar sinds ik de stap gezet heb ben ik eigenlijk gewoon ander mens. Of nou ja, soort van dan. Ik kijk er niet meer tegen op en dat vind ik een hele fijne gedachte. Niet dat ik het dan maar oversloeg maar ik zag er achteraf gezien tegen op.