Notitieblog voor fictieve waarheid

Ondanks dat ik niet echt een modepopje ben wil ik er altijd wel netjes bij zitten. Dat brengt een volle kledingkast en abnormaal veel schoenen voor een man met zich mee maar dat heb ik er ook   voor over. Nogmaals wil er leuk uit zien. Ik shop dan ook graag. Zo graag dat waar mannen veelal de winkels in gesleurd moeten worden mijn shopkompanen mij niet eens kunnen volgen. Als ze me hebben gevonden heb ik al afgerekend, bonuspunten voor korting verzameld en al 3x geflirt met de vriendelijke en tevens aantrekkelijke dame achter de kassa (alsof ik dat durf).  

Ieder jaar eind mei, begin juni ben ik niet te genieten. Ik vraag mij af wat ik mijzelf ieder jaar toch weer aan doe en vooral waarom. Vaak sta ik dan met wat teamgenoten in een verlaten stijlloze sporthal bij een prijsuitreiking te kijken welke qua ambiance perfect bij die sporthal past. Overigens is het heel goed mogelijk dat mijn subjectieve beschrijving over de sporthal en de prijsuitreiking zijn oorsprong vindt in het feit dat mijn team de afgelopen twee jaar geen rol van betekenis heeft gepeeld bij die prijsuitreiking, dit overigens geheel terzijde. Al een aantal jaar dwaal ik door “midden”Nederland om vervolgens in een sporthal te dwalen.

Als je eenmaal 27 jaar bent kom je steeds meer dingen tegen waarvan je zegt dat je dat als kind zo leuk vond. Soms is dat bij een snoepje, een spelletje of speciaal speelgoed, iets van Lego ofzo. Ik zelf heb dat vooral bij televisieseries. Als kind was ik een behoorlijke televisiekijker. Ik keek zelfs naar het nieuws. Wel het volwassenennieuws want het jeugdjournaal was voor mietjes… Toch heb ik als kind wel een soort van jeugdtrauma opgelopen. Doordat ik in het buitengebied woonde konden wij enkel en alleen de publieke netten ontvangen. Later kregen we wel een schotel maar daarop trof ik met name Engels en Duitstalige zenders.