Notitieblog voor fictieve waarheid

Mijn moeder heeft eind vorig jaar haar pols gebroken. Gewoon op een luie zondagmiddag achtte mijn moeder het noodzakelijk zichzelf op te moeten vangen aan het aanrecht. Ze merkte namelijk op dat iets haar ten val bracht. Ik was het overigens niet, voor de doemdenkers onder u. Dat is erg. Niet voor haar. Ze had hulp bij het schoonmaken, het koken en ze heeft in mij een ware privé chauffeur gehad. Menig persoon dient daar een meer dan riant salaris voor te verdienen, zij niet. Naast privé chauffeur was ik ook boodschappenjongen. Nu vond ik boodschappen doen leuk. Echter, nu ik de verantwoordelijkheid had om er voor te zorgen dat er iets voedzaams op tafel verschijnt is het leuke er wel van af.

De gele trui is deze weken definitief ingewisseld voor de roestige injectienaald. Het gaat er niet meer om wie er het snelst een aantal weken op een fiets kan zitten. Nee, het gaat er om wie dat gedrogeerd kan doen zonder door de mand te vallen. De wielersport is aan gort. Armstrong heeft mogen huilen bij Oprah, Rasmussen heeft opgelucht een persconferentie mogen geven waarin hij ons vermoeide met zijn verhalen. Tot overmaat van ramp begon onze Nederlandse wielerjunkie, Thomas Dekker ook de media weer op te zoeken. Met zijn prestaties haalt hij al jaren de voorpagina’s niet meer. Met zijn bekentenissen wel.