Notitieblog voor fictieve waarheid

Ruben Hein onthou die naam! Om het te onderstrepen zal ik de naam herhalen: Ruben Hein! Het is eind november, koud, donker, tijd voor sfeer verlichting, Sinterklaas, warme chocolademelk en wolle sokken, al geniet dat laatste niet mijn voorkeur. Zeker niet in combinatie met warme chocolademelk. Maar goed ik dwaal af. Ruben Hein! Als het zo donker en koud wordt heb ik altijd behoefte aan bepaalde muziek. Muziek die de sfeer er gelijk lekker in gooit. Muziek waarbij je behoefte krijgt om de openhaard aan te steken, wijn in te schenken (en ik lust geen eens wijn, wordt dus cola, wordt ik maar niet dronken) en blokjes kaas o.i.d te eten. Dat doet deze muziek dus. Het is lekker Jazzy met een volle klank en goede stem. Niet voor niets 3FM serious talent. In tegenstelling tot veel andere "winterplaten" zsl deze plaat het ook goed doen in de lente/ zomer. Lekker in het zonnentje, openhaard uit, met een wijntje (of cola dus)en een blokje kaas o.i.d. Ik zit me er al bijna op te verheuge

Daar lag ik dan, niet echt comfortabel. Niet helemaal zeker of ik dit wilde maar eigenlijk had ik ook geen keus. Mooie ogen had ze wel. Reden genoeg om te doen alsof ik er geen erg in had. Het was niet mijn eerste keer. Maar normaal gesproken werd dit altijd gewoon er tussen door gedaan. Nu kwam zij er speciaal voor te voorschijn. Ondanks dat ze er absoluut voor geleerd had, althans daar ga je toch van uit, was ik er niet helemaal gerust op. Het was anders. Ik bleek tandsteen te hebben en waar de tandarts deze normaal altijd verwijdert kwam er nu een vrouw. Eerlijk als ik ben zal ik er gelijk aan toevoegen dat het hier een leuke vrouw betrof. Als een ware tandsteenograaf kwam zij bij het horen van het woord tandsteen ten tonele. Ik werd in de stoel gezet en zij mocht zich uitleven in mijn mond. Ik lag daar dus en ik dacht bij mijzelf dit zou een verschrikkelijk slecht moment zijn om indruk op haar te maken. Nu is ieder moment een slecht moment om indruk te maken op een vrouw als je mij

Het is even een tijdje geleden dat ik wat geschreven. Dat kwam doordat ik zonder inspiratie zat. Dat heb je wel eens. Dat komt/ kwam voornamelijk doordat ik wat geprikkelder was/ ben. Af en toe zit het wat tegen en waar je dan normaal gesproken heel erg om kan lachen, daar erger je je dan aan. Dat moet je niet doen, dat weet ik ook wel, maar soms was het te verleidelijk. Waar ik normaal een blog zou schrijven over iemand die voor een stoplicht op het knopje drukt en dan vervolgens gewoon doorloopt zonder dat het licht groen is, erger ik mij er nu aan. Een voorbeeld is het stereotype vrouw (wat dus echt bestaat) wat er maar al te trots op is dat ze een vrouw is omdat ze twee dingen tegelijkertijd kan. Dat ook zo overdreven vrolijk kan vertellen om zo de mannen duidelijk te maken welk geslacht er het beste zou zijn. Nu erger ik mij niet zozeer aan het feit dat deze vrouw dat beweert, Wat zij zegt klopt immers wel. Ze kan twee dingen tegelijkertijd. Ze zegt dat ze twee dingen tegelijkert