Zelden is er op mijn blog ruimte voor reclame of lofuitingen voor bedrijven. Dit blog dient namelijk een objectief subjectief beeld te geven van hoe de schrijver van dit blog de wereld en haar grillen met betrekking tot de schrijver van dit blog ervaart. De vorige zin mag gerust nog een keer gelezen worden, ik ben best trots op de bewoording daarvan. Er zouden drie redenen kunnen zijn waarom er een bedrijf op dit blog besproken zou kunnen worden. Ten eerste omdat het gewoon een goed en leuk bedrijf is. Ten tweede omdat de eigenaresse heel aardig is. Ten derde omdat er belastbaar beeld en / of geluidsmateriaal van de schrijver van dit blog in handen is gevallen van de eigenaresse van het betreffende bedrijf.Ik kan iedereen verzekeren dat het hier gaat om de eerste twee redenen, over de derde reden geeft de schrijver van dit blog geen commentaar. Ik heb het over het Knuffelkontje. Het Knuffelkontje verkoopt speelgoed voor kinderen en volwassenen met een lichamelijke en /of verstandelijke beperking. Het gaat echt om specifiek speelgoed wat niet zo heel makkelijk te vinden is. De eigenaresse van het Knuffelkontje, Nicole Dijkstra, heeft geen paramedische achtergrond of iets dergelijks. Des te opmerkelijker vind ik het daarom dat ze een bedrijf heeft wat zich richt op deze doelgroep.
Ze had ook een bedrijf kunnen opstarten wat zich richt op de verkoop van hulpmiddelen bij het al dan niet pijnvrij verwijderen van lichaamsbeharing. Geloof me, ze had dat echt kunnen doen. Ze heeft dat niet gedaan omdat ze in mijn ogen zeer begaan is met de doelgroep van het knuffelkontje, zo gaat ze al verschillende jaren mee als vrijwilliger met een vakantieorganisatie voor gehandicapten. Daarnaast heeft ze niet zo gek veel met de doelgroep die gebruik maakt van hulpmiddelen bij het al dan niet pijnvrij verwijderen van lichaamsbeharing. Helemaal uitsluiten durf ik dat niet. Iedereen heeft zo zijn of haar eigen guilty pleasure en dat moeten we vooral zo laten.
Het knuffelkontje zorgt bij mij voor een hoop jeugdsentiment. Het Knuffelkontje biedt speelgoed aan waar ik mij als kind, vroeger op de mythylschool, mee speelde. Zo kreeg ik om mijn kleurpotloden van die greepjes waardoor ik ze nog beter vast kon houden. Waar ik de beste herinnering aan over hou zijn de rolborden. Als kind was ik gewoon de master van de rolborden. Op school was ik in één ding echt heel goed en dat was rolborden.
Ik vond het ook daadwerkelijk jammer dat ik thuis geen rolbord had (maar ja waar moest je zo’n ding kopen?). We hebben thuis namelijk een enorme helling en het was wel heel leuk geweest om daar met een rolbord vanaf te gaan. Met de wetensschap van nu denk ik niet dat mijn moeder daar zo blij mee zou zijn, maar ja als kind luister je nou eenmaal niet zo goed naar je moeder.
Ik vind het te prijzen als iemand zo’n bedrijf runt. Het is niet alledaags, maar het is goed dat het er is.
.. precies..
BeantwoordenVerwijderen