Afgelopen weekend is (TV) kok Cas Spijkers overleden. Als jong brok overgewicht toch wel een jeugdheld van mij. Alles wat hij klaar maakte leek mij lekker, of het nou uit een gesponsord pakje kwam of niet. Het kwam waarschijnlijk door de manier waarop hij over het eten sprak, het had iets magisch. Als hij lekker aan het koken was dan was het alsof je Messi zag voetballen. Als je zijn kookkunsten probeerde na te doen dan was het eerder alsof je de verdediger was die Messi af moest stoppen.
Niet alleen zijn koken was magisch. Ook het resultaat zag er magisch uit. Voila was met recht Voila. Bij hem was het een kunstwerk op een bord, als je het probeerde na te maken dan zag het er uit alsof er een verkeersongeval op had plaats gevonden. Cas Spijkers maakte vooral faam als TV kok. Een faam die tot op heden nog niet geëvenaard is. Natuurlijk er zijn andere koks die ongetwijfeld lekker kunnen koken en daarmee ook op TV zijn. Maar het valt allemaal wel een beetje tegen als je het vergelijkt met Cas Spijkers.
We zijn sinds kort in Nederland gezegend met een 24 uur kookkanaal. 24 uur kookprogramma’s. Je begrijpt dat hier thuis nu naar geen enkele andere meer zender gekeken wordt. The voice, Pauw & Witteman en Voetbal International missen we allemaal door die kookzender. Toch valt de zender een beetje tegen. De koks zijn allemaal wannabe Spijkers. Laatst probeerde zo’n kok mij te vertellen dat ik mijn biefstuk moest behandelen als een mooie vrouw. Het was zo’n dure Japanse biefstuk wat bij leven steeds gemasseerd werd. Bij leven werd het dus al behandeld als een mooie vrouw.
Maar moet ik nu mijn biefstuk gaan behandelen als een mooie vrouw? Ik heb best veel over voor een goede biefstuk maar dit gaat mij zelfs te ver. Dat zou dus betekenen dat ik met een rood hoofd, nog roder dan de biefstuk, tegen mijn biefstuk moet gaan stotteren dat ze er best lekker uit ziet om zo indruk op haar te maken. Noem mij pietluttig maar dat doe ik dus echt niet. Waarom is het zo gecompliceerd?
Met Cas Spijkers was het tenminste simpel. Je deed wat boter in de pan, je mikte de biefstuk erbij, je praatte er een beetje Bourgondisch bij, je draaide de biefstuk, je wacht even en voila! Biefstuk. Niets geen mooie vrouw maar gewoon biefstuk zoals biefstuk ooit bedoeld was. Dat voorkomt ook eventuele verwarring.
Bij mijn eigen culinaire uitspattingen, als ware microwavemaestro, bespeur ik wel wat gelijkenis met de ware meester. Zo heb ik, net als hij, presentatie hoog in het vaandel. Ik zou een welbereide magnetronmaaltijd nimmer in de verpakking serveren. Dat is vloeken in de keuken. Het is een hele kleine moeite om even een bord te pakken. Er zijn ook wel verschillen. Waar Cas Spijkers steevast voila riep als hij klaar was met koken laat ik gewoon de magnetron piepen, dan weten we ook dat het eten klaar is.
Niet alleen zijn koken was magisch. Ook het resultaat zag er magisch uit. Voila was met recht Voila. Bij hem was het een kunstwerk op een bord, als je het probeerde na te maken dan zag het er uit alsof er een verkeersongeval op had plaats gevonden. Cas Spijkers maakte vooral faam als TV kok. Een faam die tot op heden nog niet geëvenaard is. Natuurlijk er zijn andere koks die ongetwijfeld lekker kunnen koken en daarmee ook op TV zijn. Maar het valt allemaal wel een beetje tegen als je het vergelijkt met Cas Spijkers.
We zijn sinds kort in Nederland gezegend met een 24 uur kookkanaal. 24 uur kookprogramma’s. Je begrijpt dat hier thuis nu naar geen enkele andere meer zender gekeken wordt. The voice, Pauw & Witteman en Voetbal International missen we allemaal door die kookzender. Toch valt de zender een beetje tegen. De koks zijn allemaal wannabe Spijkers. Laatst probeerde zo’n kok mij te vertellen dat ik mijn biefstuk moest behandelen als een mooie vrouw. Het was zo’n dure Japanse biefstuk wat bij leven steeds gemasseerd werd. Bij leven werd het dus al behandeld als een mooie vrouw.
Maar moet ik nu mijn biefstuk gaan behandelen als een mooie vrouw? Ik heb best veel over voor een goede biefstuk maar dit gaat mij zelfs te ver. Dat zou dus betekenen dat ik met een rood hoofd, nog roder dan de biefstuk, tegen mijn biefstuk moet gaan stotteren dat ze er best lekker uit ziet om zo indruk op haar te maken. Noem mij pietluttig maar dat doe ik dus echt niet. Waarom is het zo gecompliceerd?
Met Cas Spijkers was het tenminste simpel. Je deed wat boter in de pan, je mikte de biefstuk erbij, je praatte er een beetje Bourgondisch bij, je draaide de biefstuk, je wacht even en voila! Biefstuk. Niets geen mooie vrouw maar gewoon biefstuk zoals biefstuk ooit bedoeld was. Dat voorkomt ook eventuele verwarring.
Bij mijn eigen culinaire uitspattingen, als ware microwavemaestro, bespeur ik wel wat gelijkenis met de ware meester. Zo heb ik, net als hij, presentatie hoog in het vaandel. Ik zou een welbereide magnetronmaaltijd nimmer in de verpakking serveren. Dat is vloeken in de keuken. Het is een hele kleine moeite om even een bord te pakken. Er zijn ook wel verschillen. Waar Cas Spijkers steevast voila riep als hij klaar was met koken laat ik gewoon de magnetron piepen, dan weten we ook dat het eten klaar is.
Heb (weer) smakelijk gelachen met je column. "Als hij lekker aan het koken was, dan was het alsof je Messi zag voetballen..." Prachtige beeldspraak!
BeantwoordenVerwijderen