Woordenbal

Er was eens een man. Hij was moe. Niet vanwege werk want dat had hij niet. Hij woonde in een wegkijkstaat, niemand zag hem nog staan. Hij was dol op talentenjachten maar ieder talent waar hij op stemde viel af. De organisatie had hem dan ook gevraagd om vooral geen stemfie te maken. Het moest immers wel spannend blijven. Maar dat was nou net het leukste van het van de talentenjachten. Het ging al lang niet meer om de muziek, dat wist de producent van dat soort programma’s ook wel. Zangprogramma’s waren uit. Als zelfs die man al afhaakt. Er zat niets anders op dan om met iets totaal nieuws te komen om de kijker te vrede te houden.


Misschien moest hij reality-tv gaan maken. ‘Man zoekt Jihadgezin’ zou zeker een internationaal kassucces worden. Het is actueel, spreekt tot de verbeelding en het was lekker “out of the box”. Daar hield hij wel van. Al snel werd er een omroep gevonden die er wel oren naar had om het aan de ogen van het grote publiek te tonen. Hoe moeilijk kon het zijn om een eenvoudige, originele, weerbarstige en tevens levenslustige kalifaatganger te vinden? Dat bleek toch best lastig te zijn. Het programma idee sloeg nou niet bepaald in als een bom
.
Er kwam welgeteld één aanmelding. De man met het stemfieverbod had zich aangemeld. Onder het mom van wie niet waagt die niet wint leek het hem wel geinig om hieraan mee te doen. Hij had wel bezwaren tegen zijn autoritaire rol die hij zou moeten innemen. Hij was meer van het moestuinsocialisme, al zag hij ook bruggen die hij zou kunnen slaan. Zo zou hij bij zijn kinderen een dagobertducktaks gaan heffen over het vermogen wat was opgebouwd uit het door hem verstrekte zakgeld. Lekker goedkoop.

" ‘Man zoekt Jihadgezin’ zou zeker een internationaal kassucces worden."

De producent beaamde dat de enige kandidaat nou niet bepaald aan het gewenste profiel voldeed maar het feit dat hij enkel een stemfieverbod had en voor de rest van onbesproken gedrag was sprak hem wel aan. Geen gedoe, wel zo fijn.

Het programma begon maar bleek al gauw een flop. Er kwam een fotobom waarin de jihadgezin zoekende als één of clownspiet werd afgebeeld. Gelijk was zijn geloofwaardigheid als hoofd van een Jihadgezin weg. De producent trok zijn handen van het programma af en liet de man met zijn toekomstige gezin vallen. De man was weer terug bij af. Waar hij op roem hoopte zat hij weer op straat.

De man lag weer in de goot, welke hem te bekend voor kwam. Toch zag hij daar een “nieuw gezicht” het leek op die foto van die clownspiet van hem zelf. Hij wilde vluchten maar toen hij nogmaals keek zag hij de producent. Hij was over de kop gegaan met zijn onderneming en stortte zich nu in de straatintimidatie om daar vervolgens opnames van te maken waar hij enkel zelf naar keek.

Zo raakten beide mannen in de vergetelheid. Enkel de woorden zouden nog roem kunnen vergaren als woord van het jaar 2014.