Doorgaan naar hoofdcontent

Coronadelig

Toegegeven er lijkt licht aan het einde van de tunnel te zijn, maar het is wel een hele zit. Intelligente lockdown noemt men het, ik noem het tergend. Begrijp mij niet verkeerd het is niet anders en ik zal de laatste zijn die roept dat we de regels maar moeten negeren en dat het allemaal maar onzin is want zo gehandicapt ben ik nou ook weer niet. Je wordt creatief in deze tijden. Ik niet, ik heb anderhalve maand moeten wachten voordat ik weer wat kon schrijven. In de maand waarin dit kwaliteitsblog 10 jaar bestaat moest ik wel wat gaan schrijven, maar wat?

Nou, dat de Chinees om de hoek buiten een microfoon heeft, ik dacht nog leuk Coronakaraoke… Ik begon met hartstocht You ‘ll never walk alone in te zetten, een perfect nummer om de Chinese horeca een hart onder de riem te steken, des te meer omdat je het woord walk in wok kunt verbasteren. Dit bleek niet de bedoeling te zijn. Op niet verstaanbare wijze werd ik er op gewezen dat de microfoon er was zodat mensen hun bestelling konden doorgeven.

Gekrenkt door het feit dat ik midden in mijn passionele uithaal bruut werd verstoord door een chagrijnige Chinees  besloot ik de microfoon te gebruiken waarvoor deze bedoelt is. Ik bestelde 12 Chinese rijsttafels en 15 Indische. Ik dacht nog dat past nooit door dat uitgifte luikje, dat deed het wel. Ik zit nu nog rijstafel te eten. Het ging makkelijker doordat uitgifte luikje dan dat het er nu nog bij mij in gaat.
Het nieuwe normaal is zo normaal nog niet. Ik zelf noem het ook nog het oude abnormaal, dat klinkt wat vertrouwder.
 Ik geniet ook meer van de wandelingen met mijn hond. We maken nu hele grote ommetjes. Mijn hond beschouwde het thuiswerken als een zege, een baas die de hele dag thuis is! Al komt hij daar nu wel een beetje op terug. Ik merk dat hij de avondwandeling niet meer zo leuk vindt. Het kan zijn omdat we steeds hetzelfde rondje lopen of omdat ik de avondronde al aan het eind van de ochtend doe. Die moet ik even uitleggen. Om 7.00 uur doen we de ochtendronde, om 9.30 de middagronde en om 11.30 de avondronde. Iets met verveling geloof ik.

Ik denk dat door Corona het uitlaten van de hond de rage van 2020 is geworden. Ik zie veel mensen de hond uitlaten. Heel veel mensen zelfs. Er zijn zelfs mensen die zonder een hond de hond uitlaten. Dat zijn mensen met een partner, welke zich dan ook met een vertwijfelende blik afvraagt of 11.30 niet een heel vroeg tijdstip is voor de avondronde. Er schijnen in Nijmegen zelfs mensen gespot te zijn die iedere dag een complete vierdaagse lopen, met of zonder hond dan wel partner.

Maar goed 1 juni komt er aan, weer wat meer versoepeling. Laten we nou geen gekke dingen doen, laten we dit nou niet verknallen. Het nieuwe normaal is zo normaal nog niet. Ik zelf noem het ook nog het oude abnormaal, dat klinkt wat vertrouwder. Maar dat kan ook mijn ding met veranderingen zijn.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Brief aan Scarlett Johansson.

Lieve Scarlett, Ik dacht laat ik mijn brief aan jou maar amicaal openen na hetgeen jij de afgelopen week met ons deelde. Al had je dat naar alle waarschijnlijkheid zelf liever niet gedeeld. Ik vind het oprecht vervelend voor je, het is dan ook een schrale troost om te stellen dat je bij velen, hoofdzakelijk mannen, populairder bent geworden. Het is de vraag of je op deze aandacht zat te wachten. Kwade tongen beweren van wel maar ik weiger dat te geloven. Als je zo nodig aandacht had gewild dan had je er wel voor gezorgd dat er een leuke deal met een zogenaamd mannenblad was geweest. De zogenaamde (Patricia) Paay oplossing, zij geniet daar al jaren van.

Wachten.

Onlangs was ik in London. Een geweldige stad! Ik was daar voor de Paralympics maar tussendoor was er ook een moment om London zelf te bekijken. Alle clichés kloppen Zwarte taxi’s, rode bussen, witte Bonen, rode tomaten saus, mensen die in tegenstelling tot mensen in Parijs wel goed Engels en een toren die de mensen aldaar Ben noemen, Grote ben. De Dom vind ik zelf persoonlijk een betere naam voor een toren, maar ik ben dan ook geen Engelsman. Ook waren daar de Guards. De wachten voor HET Paleis. Wat heb ik een medelijden met die Guards gekregen. Als Guard ben je stiekem toch wel de Europese toeristische pispaal.

Schuimbekken.

Ik kan het niet meer ontkennen. Ik zie het leven sinds een aantal weken zoveel zonniger, ik ben vrolijker en ik zit lachend in de ochtendspits (zelfs nu deze er niet is in verband met de zomerperiode). Ik denk dat ik het licht gezien heb! Het was even wikken en wegen, de twijfel maakte zich overduidelijk meester van mij. Maar sinds ik de stap gezet heb ben ik eigenlijk gewoon ander mens. Of nou ja, soort van dan. Ik kijk er niet meer tegen op en dat vind ik een hele fijne gedachte. Niet dat ik het dan maar oversloeg maar ik zag er achteraf gezien tegen op.