Ambities.

Ambities zijn mooi maar je moet wel weten wanneer je ze los moet laten.  Deze gedachte komt vooral bij mij op als ik naar nog zo’n voorronde van nog zo’n talentenshow zit te kijken. Je kent ze wel van die mensen die denken gruwelijk goed te kunnen zingen. Maar het enige wat overeenkomt met hun gedachte is dat het daadwerkelijk gruwelijk is. Ik besef ook wel dat de talenten die wel door die voorronde komen juist door die ambitie gedreven zijn maar zodra de ambitie verder reikt dan talent of enige vorm van aanleg dan moet je die ambitie loslaten. Dat is ook fijner voor je omgeving.

Exact hetzelfde dacht ik toen ik zaterdag tijdens de laatste competitiedag, alwaar mijn team degradeerde (over het loslaten van ambities gesproken…) zat te kijken naar een wedstrijd van ons tweede (wat overigens promoveerde) uit de derde klasse. Het team waar het tweede tegen speelde had hele jonge spelers, ouder dan 12 schatte ik die spelers zeker niet. Het is dan fijn als dat team dan een trainer heeft die dat aanvoelt. Jonge spelers zijn vaak niet de meest begaafde spelers, zeker niet in tactisch opzicht. Deze trainer voelde dat niet echt goed aan. In plaats van een gevoelige, begaafde en geduldige man stond er een imitator voor de groep die de typetjes Frank de Boer en Louis van Gaal door elkaar haalde.

Zuchtend en kreunend stond hij zich daar met wilde armgebaren en Frank-de-Boer- gezicht zichzelf op te winden vanwege het spel van zijn ploeg. Het was zowel lachwekkend als zorgwekkend. In mijn gedachte zag ik hem de eerst volgende training al straftraining geven aan 12 minners.  Iets van 16 strafrondjes om het veld zonder accu ofzo. Misschien moet hij zijn ambitie van toptrainer (waarvan hij absoluut overtuigd is gezien hij tijdens de wedstrijd tegen een ander vermoedelijk zat te klagen dat de spelers hem maar niet begrepen en zich afvroeg of hij nou zo slim was of…) laten varen.

Kijk soms moet je ambities laten gaan. Ik had als kind de ambitie om kok te worden, niet zo maar een kok maar echt een topkok. Ik zag namelijk een televisiekok op TV en hij deed gehakt in een kalkoen, vlees in vlees! Die man werd op slag mijn held en aangezien ik geen held kon worden (lees hier) besloot ik kok te worden. Echter ik werd ouder en kreeg op school kookles. Ik vond de kookles altijd heel leuk maar het talent liet mij in de steek. Na drie lessen had ik één maal een soort van steekvlam op het gasfornuis gecreëerd, één maal een wentelteefje aangebrand en twee keer met een keukenmesje in mijn handgesneden, dit overigens zonder dat ik er ook maar enige vorm van genot uit ondervond.

Kortom het is vaak goed om te hoge ambities te laten gaan, ze bij te stellen tot een lager niveau zonder dat je je daardoor minder wordt. Sterker nog ik voel mij beretrots als ik een magnetronmaaltijd eens niet laat ontploffen.