100% talent.

De kop is eraf.  Op een mooie zaterdag in Maasdijk is het rolstoelhockeyseizoen weer geopend. Mijn blog hierover is wat aan de late kant. Dat heeft een hele goede reden. Ik heb namelijk lang getwijfeld of ik hierover wel moest bloggen. Ik was die dag namelijk goed bezig. Ik was niet zomaar goed bezig maar extreem goed bezig. Nu is het in Nederland niet gebruikelijk dat je over jezelf zegt dat je goed bent, zeker niet als je net zo goed was als dat ik was. Maar sinds Ivo Niehe de weg vrij heeft gemaakt voor ons Nieheïsten (aanhangers van de Niehe leer) om openlijk voor je goedheid uit te komen doe ik dat dan ook.


Natuurlijk, Ivo liet zich vooral gaan over zijn eigen kunnen omdat hij net zwaar onder de indruk en geëmotioneerd van het podium af was gekomen. Maar omdat ik nu, ongeveer een week na dato, nog zo geëmotioneerd over mijn eigen prestatie ben durf ik het wel te stellen: ik was DE Wesley Sneijder van het veld. Ja u leest het goed. Voor sommige een verassing, voor diegene die mij al  een tijdje volgde een bevestiging van vermoedens. Wes en ik hebben namelijk een aantal  overeenkomsten.

We zijn allebei niet groter dan 1.70 meter, we zijn beide op jonge leeftijd kalend en we hebben allebei een goede smaak als het om vrouwen gaat. Want je kan over Yolanthe namelijk veel zeggen maar niet dat het geen mooie vrouw is.  Ze heeft wel een soort van imago dingentje. Niet helemaal terecht in mijn ogen. Als je ex zich bij de verdeling van de inboedel zich zo laat overrompelen dat hij er nog geen gastendoekje aan over houdt dan is hij gewoon geen goede onderhandelaar (of is deze grap te oud?).

Als gehandicapte is het heel bijzonder om als Sneijder van het veld te komen. Het komt vaker voor dat Sneijder als gehandicapte van het veld af komt. Vandaar dat ik na een week nog steeds in de wolken ben met mijn prestatie. Al moet ik toegeven dat ik mij toch wel aan het in houden ben over mijn prestatie. Je kan ook te ver gaan natuurlijk. Zo moest ik tijdens de laatste wedstrijd serieus op mijn lip bijten om de trainer van de tegenstander van repliek te dienen.

De trainer vroeg aan zijn team hoe het mogelijk was dat ik zo vrij voor het doel van de tegenstander kon komen. Ik had hem graag uitgelegd dat dat kwam doordat ik niet alleen aan de bal sterk ben doormiddel van een sluwe pass en een hard afstandsschot, maar dat ik ook  zonder bal ontzettend goed vrij kan rijden. Ik begreep niet dat hij dat niet zag. Was ik nou zo slim of…. Ik heb dat maar niet gedaan omdat ik mij ook bewust was van het feit dat ik als enige in mijn team overtuigd was van het feit dat ik als Sneijder speelde en bij rolstoelhockey hebben je teamgenoten altijd gelijk, zelfs als je Sneijder bent.