Laat ik er maar voor uit komen. Het gaat niet goed met mij. Ik ben doorgeslagen. Familie, vrienden en intimi zagen het al aankomen, ik zelf zag het pas achteraf. Het is heftig maar ik zie het zelf nu ook in. Als je je op je eigen blog bekroont tot Wesley Sneijder van het hockeyveld en zegt aanhanger te zijn van het Niehïsme dan weet je dat je diep gezonken bent. Veel van die familie, vrienden en intimi vragen zich af waar het fout is gegaan. Achteraf gezien was ik gewoon te goed. Ik was beter dan ik zelf aankon.
Overigens was ik beter dan velen aankonden. Dat merkte ik bijvoorbeeld ook bij mijn poging in het vinden van een leuke baan. Ik had meerdere lijntjes lopen maar één van de opmerkelijkste was toch wel die van een heus directeurschap. Een lokale Amsterdamse voetbalclub was op zoek naar een man met visie, ambitie, leiderschap en uithoudingsvermogen, want er wordt wel van je verwacht dat je iedere wedstrijd van hen op de tribune zit. Vooral dat laatste zou een opgave zijn maar in die andere eigenschappen kon ik mij wel goed vinden. Daarnaast beschik ik ook nog eens over de juiste ervaring. Als rolstoelhockeyspeler kan ik moeilijk ontkennen dat ik weet wat teamsporten zijn.
Ondanks dat mijn hart wat harder gaat kloppen van die nationale Rotterdamse voetbalclub, besef ik ook dat werk gewoon werk is en dat ik ook maar gewoon een uitkering heb. Die lokale Amsterdamse voetbalclub verkeert in zwaar weer. Sommige mensen stellen zelfs dat er sprake is van grote bestuurlijke wanorde. Daar doe ik niet aan mee. Ik hou er niet van om zaken te bagatelliseren. In mijn visie was ik geknipt voor het algemeen directeurschap van die lokale Amsterdamse voetbalclub.
Ik had die club als een verlosser door deze moeilijke tijd heen geloodst. Tijdens het eerste gesprek met vier van de vijf wijze mensen bleek ook dat we het vrij snel eens waren over de primaire arbeidsvoorwaarden. Het salaris was zo beklonken, het aantal vrije dagen ook, ik zou een parkeerplek vlakbij de ingang krijgen en men verwachtte niet dat ik bij elke wedstrijd aanwezig zou zijn. Zij vonden dat zelf ook al moeilijk en ze begrepen dat als ze dat zouden eisen er niemand voor de functie in aanmerking zou willen komen.
Maar al gauw kwam ook wel naar voren dat ze niet helemaal op mij zaten te wachten als “verlosser”. Ze hadden er al één en die beviel niet echt. Sterker nog, ze zochten nog eerder naar iemand die hen zou kunnen verlossen van die verlosser. Helaas ben ik het dus niet geworden. Ik bleef samen met nog iemand anders over maar de keus is op hem gevallen. Ik kreeg mee dat ik op zich zeer geschikt was voor de functie maar dat de keus toch op iemand was gevallen die beter in het team zou passen en bovendien over een grotere bescheidenheid dan mijzelf beschikte. Dan besef je pas echt dat je bent doorgeslagen.
Overigens was ik beter dan velen aankonden. Dat merkte ik bijvoorbeeld ook bij mijn poging in het vinden van een leuke baan. Ik had meerdere lijntjes lopen maar één van de opmerkelijkste was toch wel die van een heus directeurschap. Een lokale Amsterdamse voetbalclub was op zoek naar een man met visie, ambitie, leiderschap en uithoudingsvermogen, want er wordt wel van je verwacht dat je iedere wedstrijd van hen op de tribune zit. Vooral dat laatste zou een opgave zijn maar in die andere eigenschappen kon ik mij wel goed vinden. Daarnaast beschik ik ook nog eens over de juiste ervaring. Als rolstoelhockeyspeler kan ik moeilijk ontkennen dat ik weet wat teamsporten zijn.
Ondanks dat mijn hart wat harder gaat kloppen van die nationale Rotterdamse voetbalclub, besef ik ook dat werk gewoon werk is en dat ik ook maar gewoon een uitkering heb. Die lokale Amsterdamse voetbalclub verkeert in zwaar weer. Sommige mensen stellen zelfs dat er sprake is van grote bestuurlijke wanorde. Daar doe ik niet aan mee. Ik hou er niet van om zaken te bagatelliseren. In mijn visie was ik geknipt voor het algemeen directeurschap van die lokale Amsterdamse voetbalclub.
Ik had die club als een verlosser door deze moeilijke tijd heen geloodst. Tijdens het eerste gesprek met vier van de vijf wijze mensen bleek ook dat we het vrij snel eens waren over de primaire arbeidsvoorwaarden. Het salaris was zo beklonken, het aantal vrije dagen ook, ik zou een parkeerplek vlakbij de ingang krijgen en men verwachtte niet dat ik bij elke wedstrijd aanwezig zou zijn. Zij vonden dat zelf ook al moeilijk en ze begrepen dat als ze dat zouden eisen er niemand voor de functie in aanmerking zou willen komen.
Maar al gauw kwam ook wel naar voren dat ze niet helemaal op mij zaten te wachten als “verlosser”. Ze hadden er al één en die beviel niet echt. Sterker nog, ze zochten nog eerder naar iemand die hen zou kunnen verlossen van die verlosser. Helaas ben ik het dus niet geworden. Ik bleef samen met nog iemand anders over maar de keus is op hem gevallen. Ik kreeg mee dat ik op zich zeer geschikt was voor de functie maar dat de keus toch op iemand was gevallen die beter in het team zou passen en bovendien over een grotere bescheidenheid dan mijzelf beschikte. Dan besef je pas echt dat je bent doorgeslagen.
Reacties
Een reactie posten