Afgelopen week reed ik door Ede. Ik kom daar vaker, gewoon omdat het kan. Tot mijn grote verbazing kwam ik daar, vlakbij het economisch centrum van Ede (de parkeergarage van de Mediamarkt), een Occupy tentenkamp tegen. Na metropolen als New York, London, Berlijn, Rome en Amsterdam kon ook Ede kenbaar niet meer aan de Occupy demonstranten ontkomen.
Voor de mensen die nu niet weten waar ik het over heb, de Occupy beweging is een wereldwijde beweging die protesteert tegen economische en sociale ongelijkheid naar aanleiding van de economische crisis veroorzaakt door de rijkeren onder ons.
Volkomen logisch dus dat Ede ook zijn eigen Occupy tentenkamp heeft. Sterker nog, ik vond het opmerkelijk dat mijn eigen woonplaats nog geen eigen tentenkamp had. Ik woon dan wel in een klein dorpje maar dat wil niet zeggen dat er niet meer mensen wonen. Die hebben ook recht op een tentenkamp die een beetje in de weg staat! Omdat ik toch zo’n twee dagen in de week doelloos thuis zit kwam ik tot de conclusie dat ik de geschikte man was om het initiatief te nemen voor het Occupy tentenkamp in mijn dorpje. Met mijn achterbuurman kwam ik overeen dat ik in één van zijn weilanden het tentenkamp mocht vestigen. Hij was alleen niet van plan om de koeien daarvoor in de stal te laten. Ik vond dat niet erg.
Dat ik nu achter mijn computer in mijn warme slaapkamer zit geeft al aan dat het Occupy avontuur geen doorslaand succes was. Allereerst viel de opkomst wat tegen. Ondanks serieuze PR (een affiche in ons dorpshuis, wat niet eens in ons dorp staat) bleek ik de enige bewoner van het tentenkamp te zijn, wat daardoor ook maar bestond uit één grote tent. In de tweede plaats begreep niemand wat ik daar in het weiland precies deed. Ik had wel van die borden met boze teksten gemaakt maar niemand kan mijn handschrift lezen. Bovendien woon ik aan een weg waar men 60 kilometer per uur mag rijden maar waar men ook gerust 100 kilometer per uur kan rijden. Hierdoor kwamen mijn protestborden meer over als abstracte kunst dan als uiting van mijn protest.
Daarnaast heerste er een gespannen sfeer tussen de bewoner van het Occupy tentenkamp en de oorspronkelijke gebruikers van het weiland, de koeien. De koeien voelden zich verantwoordelijk voor een groot gedeelte van de economie in mijn dorpje. Zij zagen het Occupy tentenkamp dan ook als een aanval op iets waar zij hard aan werkten. Ze zorgden daarom voor veel geluidsoverlast en ze legden uitwerpselen voor mijn tent… Dit was natuurlijk geen reden om het tentenkamp op te doeken. Die reden kwam er wel toen de oorspronkelijke gebruikers van het weiland zich gingen vestigen in de voortuin van de bewoner van het tentenkamp.
Inmiddels is alles opgeruimd. Het is helaas niets geworden. Er is geen sprake van een nieuwe wereldorde. Eigenlijk ook niet gek want als zelfs een Occupy tentenkamp in Ede niet helpt dan is de wereldeconomie gewoon niet meer te redden.
Voor de mensen die nu niet weten waar ik het over heb, de Occupy beweging is een wereldwijde beweging die protesteert tegen economische en sociale ongelijkheid naar aanleiding van de economische crisis veroorzaakt door de rijkeren onder ons.
Volkomen logisch dus dat Ede ook zijn eigen Occupy tentenkamp heeft. Sterker nog, ik vond het opmerkelijk dat mijn eigen woonplaats nog geen eigen tentenkamp had. Ik woon dan wel in een klein dorpje maar dat wil niet zeggen dat er niet meer mensen wonen. Die hebben ook recht op een tentenkamp die een beetje in de weg staat! Omdat ik toch zo’n twee dagen in de week doelloos thuis zit kwam ik tot de conclusie dat ik de geschikte man was om het initiatief te nemen voor het Occupy tentenkamp in mijn dorpje. Met mijn achterbuurman kwam ik overeen dat ik in één van zijn weilanden het tentenkamp mocht vestigen. Hij was alleen niet van plan om de koeien daarvoor in de stal te laten. Ik vond dat niet erg.
Dat ik nu achter mijn computer in mijn warme slaapkamer zit geeft al aan dat het Occupy avontuur geen doorslaand succes was. Allereerst viel de opkomst wat tegen. Ondanks serieuze PR (een affiche in ons dorpshuis, wat niet eens in ons dorp staat) bleek ik de enige bewoner van het tentenkamp te zijn, wat daardoor ook maar bestond uit één grote tent. In de tweede plaats begreep niemand wat ik daar in het weiland precies deed. Ik had wel van die borden met boze teksten gemaakt maar niemand kan mijn handschrift lezen. Bovendien woon ik aan een weg waar men 60 kilometer per uur mag rijden maar waar men ook gerust 100 kilometer per uur kan rijden. Hierdoor kwamen mijn protestborden meer over als abstracte kunst dan als uiting van mijn protest.
Daarnaast heerste er een gespannen sfeer tussen de bewoner van het Occupy tentenkamp en de oorspronkelijke gebruikers van het weiland, de koeien. De koeien voelden zich verantwoordelijk voor een groot gedeelte van de economie in mijn dorpje. Zij zagen het Occupy tentenkamp dan ook als een aanval op iets waar zij hard aan werkten. Ze zorgden daarom voor veel geluidsoverlast en ze legden uitwerpselen voor mijn tent… Dit was natuurlijk geen reden om het tentenkamp op te doeken. Die reden kwam er wel toen de oorspronkelijke gebruikers van het weiland zich gingen vestigen in de voortuin van de bewoner van het tentenkamp.
Inmiddels is alles opgeruimd. Het is helaas niets geworden. Er is geen sprake van een nieuwe wereldorde. Eigenlijk ook niet gek want als zelfs een Occupy tentenkamp in Ede niet helpt dan is de wereldeconomie gewoon niet meer te redden.
Reacties
Een reactie posten