Loops.

Het was de afgelopen tijd mooi weer, niet zomaar mooi weer maar van dat hele mooie weer waarvan iedereen zegt dat het heul mooi weer is. Je blogt wat minder en geniet met volle teugen. Want laten we eerlijk zijn, wij, de Nederlanders en misschien ook de Belgen waren er collectief hard aan toe . We waren het zat de regenachtige herfstachtige periode die soms winters uitviel. Wij Nederlandstaligen hadden ook recht op zonnestraalachtige momenten. De terrassen zijn vol gelopen en je hoort buitengewoon weinig mensen klagen over te warm weer.


Diegene die dat wel deed kreeg lijfstraffen, en terecht. Tevens kwamen we er achter dat de tweede ijstijd ons geen goed had gedaan. We hadden kilo’s aan menselijk vet gekweekt om de winter te kunnen overleven. Die kilo’s vet werden in de zomer als overtollige ballast of als niet charmant ervaren. Dat betekent dat mensen wat aan hun figuur willen doen. Sommige mensen gaan in vrijwillige hongerstaking, anderen gaan spontaan bewegen en weer anderen doen allebei.

"Rood aangelopen, bezweet, zwalkend over het fietspad met een bidon leeggietend over het hoofd komen ze mijn huis voorbij."

Allereerst chapeau! Ik bedoel met name die vrijwillige hongerstaking, die hakt er in. Althans bij mij altijd wel. Sonja Bakker werd weer uit de mottenballen gehaald, ze ruikt er nog steeds een beetje naar, en de kilo’s vlogen eraf Dat spontane bewegen zal er ook wel ingehakt hebben alleen denk ik dan wel mensen dit doen jullie jezelf wel aan. Niet lullig bedoeld maar het is zo. Het zijn hele goede intenties maar pijnlijk en dan niet alleen voor diegene die het doet maar ook voor diegene die het moet aanschouwen.

Dan heb ik het niet over de fietsers of de skeelerers (waar zijn die trouwens gebleven?) Nee, ik heb het over de hardlopers of in elk geval diegene die daartoe een poging wagen. De benaming snelstrompelaars of opgewonden Quasimodo’s  past wellicht beter bij hen. Het zijn de mensen die het doen met de Olympische gedachte “meedoen is belangrijker dan winnen”. Dat klopt maar moet je dan perse hardlopen? Sudoku’s zijn voor die mensen ook heel leuk.

Rood aangelopen, bezweet, zwalkend over het fietspad met een bidon leeggietend over het hoofd komen ze mijn huis voorbij. Alleen al een aanblik van de verbeten blik van de zwalkende is al voldoende om zelf pijnlijk te gaan kijken. Iets wat niet motiverend werkt. Als ik hen voorbij zie komen ben ik soms blij dat ik zelf niet kan lopen. Al blijft het een moedig iets om desondanks gewoon door te lopen. Diegene die het wel goed kunnen worden door de anderen ook wat verstoord.

De strompelaar vormt als het ware een horde voor de ware hobbyatleet. Sommigen vinden het interessant een ander reageert alsof Usain Bolt op zijn honderd meter een horde tegenkomt. Echt enthousiast wordt hij er niet van, winnen doet hij toch wel. Toch is er een alternatief voor de strompelaar. Sommige gaan wandelen, wat bij de snelstrompelaar vaak net zo snel gaat als het hardlopen en de ander pakt de fiets, desnoods met doping wat het wat toegankelijker maakt. De kilo’s zullen eraf vliegen.