Doorgaan naar hoofdcontent

Mijn kant.

Bridget en André zijn uit elkaar. Nu is het heel ongemakkelijk om over jezelf in derde persoon te praten dus stop ik daar nu ook mee. Maar na het lang verzwegen en zelfs ontkend te hebben moet ik inderdaad toegeven dat Bridget en ik geen stel meer zijn. Ik wilde er eigenlijk geen woord aan vuil maken, maar ik heb nou eenmaal een blog en ik dacht daar moet ook weer wat op, dus waarom niet. Daarnaast wil ik middels dit blog ook mijn kant van het verhaal onder de aandacht brengen.

Allereerst mijn excuses aan Ruud de Wild die bij RTL Boulevard bang zegt te zijn als dit onderwerp wordt besproken, het is voor mij een beetje als een chirurg met bloedvrees, maar dat terzijde. We kwamen elkaar tegen op de bruiloft van Patty Brard, of zoals ik haar mag noemen: Pat. Op die bruiloft is echt helemaal niets gebeurd. Oké, ik heb haar gezoend, vond ze aanvankelijk niet leuk totdat ze dat Tictacje in mijn wang ontdekte. Man, wat was zij dol op Tictacs.

Na heftig te hebben gezoend waarbij zij het Tictacje won, wilde ik wel een stapje verder. Dit wilde zij niet. Zij had namelijk corrigerend ondergoed aan en ze vond dit niet charmant op haar enkels hangen. Ik probeerde de situatie nog te redden met de mededeling dat mijn Hema boxer er ook niet altijd even charmant bij zit. Pat had dit gehoord en beaamde net iets te luidruchtig dat het ook rot ondergoed was. Ik nam het voor Bridget op door te zeggen dat het niet chique was om over andermans corrigerend ondergoed te praten, waarop zij aangaf dat niet te doen maar dat de Hema boxers bij haar ook altijd zo gingen lubberen. Na deze moodkiller is er dus  niets gebeurd.
Iedere keer als wij naar buiten gingen moest er zo’n volkszanger mee.
Het klopt wel dat wij aan kinderen dachten. We deden ook echt onwijs ons best en zo maar iedere keer nadat we klaar waren zei zij steevast: U bent de zwakste schakel, tot ziens! Daarmee werd de lat iedere volgende keer steeds hoger. Om het wat makkelijker te maken vroeg ik of ze dat rode latexpakje van de TMF Awards nog had. Waarop zij zei dat dat Fabiënne was. Ik, mij bewust wordend dat ik veejays door elkaar aan het halen was, riep nog nee, ik geloof echt dat het Latex was.

Hier werd ik natuurlijk niet geliefder mee. Maar ook bij mij ontstonden er irritaties. Iedere keer als wij naar buiten gingen moest er zo’n volkszanger mee. Dat smoelde beter vond zij. Bovendien wilde ik, volgens haar, helemaal niet in de Privé, Story of willekeurig ander roddelmagazine of met mijn grote hoofd op RTL Boulevard. Dat wilde ik wel want mijn moeder had op haar sportclub juist verteld dat ik ging met Bridget. Nu stond ze iedere keer voor paal als die Privé zonder haar zoon op haar mat lag.

Het was genoeg en op 14 februari besloten we dan ook dat de liefde, net als het doosje Tictacs op was.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Brief aan Scarlett Johansson.

Lieve Scarlett, Ik dacht laat ik mijn brief aan jou maar amicaal openen na hetgeen jij de afgelopen week met ons deelde. Al had je dat naar alle waarschijnlijkheid zelf liever niet gedeeld. Ik vind het oprecht vervelend voor je, het is dan ook een schrale troost om te stellen dat je bij velen, hoofdzakelijk mannen, populairder bent geworden. Het is de vraag of je op deze aandacht zat te wachten. Kwade tongen beweren van wel maar ik weiger dat te geloven. Als je zo nodig aandacht had gewild dan had je er wel voor gezorgd dat er een leuke deal met een zogenaamd mannenblad was geweest. De zogenaamde (Patricia) Paay oplossing, zij geniet daar al jaren van.

Wachten.

Onlangs was ik in London. Een geweldige stad! Ik was daar voor de Paralympics maar tussendoor was er ook een moment om London zelf te bekijken. Alle clichés kloppen Zwarte taxi’s, rode bussen, witte Bonen, rode tomaten saus, mensen die in tegenstelling tot mensen in Parijs wel goed Engels en een toren die de mensen aldaar Ben noemen, Grote ben. De Dom vind ik zelf persoonlijk een betere naam voor een toren, maar ik ben dan ook geen Engelsman. Ook waren daar de Guards. De wachten voor HET Paleis. Wat heb ik een medelijden met die Guards gekregen. Als Guard ben je stiekem toch wel de Europese toeristische pispaal.

Schuimbekken.

Ik kan het niet meer ontkennen. Ik zie het leven sinds een aantal weken zoveel zonniger, ik ben vrolijker en ik zit lachend in de ochtendspits (zelfs nu deze er niet is in verband met de zomerperiode). Ik denk dat ik het licht gezien heb! Het was even wikken en wegen, de twijfel maakte zich overduidelijk meester van mij. Maar sinds ik de stap gezet heb ben ik eigenlijk gewoon ander mens. Of nou ja, soort van dan. Ik kijk er niet meer tegen op en dat vind ik een hele fijne gedachte. Niet dat ik het dan maar oversloeg maar ik zag er achteraf gezien tegen op.