Hondsdagen.

Er zijn mensen die jaloers op mij zijn. Echt waar! Nee, niet op mijn buitengewoon flexibele pink, welke ik onder mijn andere vingers door kan vouwen. Ook niet op mijn vermogen om zoveel stappen vooruit te kunnen denken dat je jezelf in situaties kan bedenken die in het geheel niet voor zullen komen. En nee het gaat ook niet om het feit dat ik twee verschillende kleuren banden op mijn rolstoel heb, voor grijs en achter zwart. Nee, niets van dat alles wekt de jaloezie. Het gaat om mijn hond Dorus. En dat zou ik mij heel goed kunnen voorstellen.

Echter het gaat het de mensen er niet om dat Dorus zo’n geweldig maatje voor mij is. Dat een hond een trouwe vriend is en al zijn nukken met onvoorwaardelijke liefde terugbetaald waardoor je altijd te weinig wisselgeld zal hebben. Het gaat de mensen om het voorrecht dat ik nu na 21.00 uur naar buiten mag. Een hond is het kaartje tot vrijheid! Gewoon gaan en staan waar je kan. Natuurlijk is dat een onzinnige gedachten maar zoals wij de afgelopen week hebben kunnen horen en zien kunnen wij als mens behoorlijk onzinnig doen, kijk anders even in Eindhoven of op Urk. 

U begrijpt het, Dorus en ik hebben soms de nodige twistpunten maar, nogmaals, de onvoorwaardelijke liefde die ik er voor terugkrijg is eindeloos.

Er is geen privilege in het na 21:00 uur naar buiten gaan. Het is winter, dus koud. Na 5 minuten ben je zelf shaken, not stirred en heb je een stiff upper lip, maar daar houdt alles wat er decadent aan is ook op. Zeker als je bij het zoveelste uitlaatveldje staat en je je hond bijzonder wanhopig en smekend aankijkt of hij toch zijn achterste op het gras wil zetten om zijn of haar ding te doen. Deze blik wordt overigens steevast beantwoord met een blik dat ik niet moet zeuren omdat ik wel kleren aan heb (ik ga echt geen jasje voor mijn labrador kopen), ik diegene was die zo nodig met dit pestpokkenweer naar buiten wilde terwijl hij al lekker voor de centrale verwarming aan het indommelen was. 

U begrijpt het, Dorus en ik hebben soms de nodige twistpunten maar, nogmaals, de onvoorwaardelijke liefde die ik er voor terugkrijg is eindeloos. Het is alleen niet zo dat er momenteel na 21:00 uur veel te beleven is op straat. Dat is niet zo want er is een lockdown. Het meest spectaculaire wat mij tijdens mijn rondje buiten bezig houdt is dus de vraag of er iets uit het achterste van mijn hond komt. 

Ik ben het er mee eens dat de vraag welke kleur knikker er bij een knikkerrace gaat winnen minder spectaculair is. Maar je zit dan wel binnen, warm en je hebt er spectaculair commentaar bij. Maar dat moet je bij het rondje met het hondje wel missen. Dat spectaculaire commentaar heb ik laats wel geprobeerd. Alleen met zinnen als: Gaat daar een kont naar de grond? Of nee, toch weer een schijnbeweging wordt je raar aangekeken door andere hondeneigenaren… en je eigen hond. Dan blijkt onvoorwaardelijke liefde toch niet zo onvoorwaardelijk te zijn.