Doorgaan naar hoofdcontent

27.

27 jaar blijkt een cruciale leeftijd. Ik ben het inmiddels en het verbaasd mij niets. Ik stond heel zeker in het leven totdat ik 27 werd. Je gaat toch wat meer op je onzekerheden letten. De eerste tekenen van de aftakeling tonen zich al. Iedereen heeft daar last van, zelfs ik of misschien beter gezegd ook ik. Wees niet ongerust dit is absoluut geen afscheidsblog. Voor zover ik weet ben ik nergens aan verslaafd en mocht dit wel zo zijn dan ontken ik in alle toonaarden. Ik ben nu een paar maanden 27 en tot nu toe ging het eigenlijk best redelijk allemaal maar na het onverwachte overlijden van een stabiele persoonlijkheid als Amy Winehouse zit de schrik er even goed in.


Volgens Jan Derksen, hoogleraar klinische psychologie aan de Radboud universiteit in Nijmegen, komt dat doordat wij mensen in quarterlife crisis komen. De quarterlife crisis is ontstaan door onze complexe samenleving. Wij moeten nu te veel keuzes maken. Vroeger was het simpel we deden wat onze ouders deden. Maar aangezien onze ouders zulke rare dingen gingen doen (denk aan de sixties en de seventies) willen we dat niet meer. Daardoor zijn er te veel keuzes die we moeten maken waar we onrustig van worden. Dit omdat we rondt onze 27ste toch wel enigszins een idee willen hebben over welke kant we op willen gaan. De onzekerheid wordt ons gewoonweg te veel.


27 is volgens mij een moeilijke leeftijd omdat daar geen voordelen meer aan zitten. Kijk, wordt je 17 dan wordt je ook bijna 18, een leeftijd waarbij je volwassen wordt geacht en je je dus kinderlijk dronken kan en mag drinken om vervolgens in een auto te stappen (dat mag trouwens niet). Wordt je 27 dan nadert de 30 en we vinden dat niet leuk en alsof iedereen dat niet weet wordt je er op je verjaardag op gewezen. Iedereen is dan zo origineel om je te vertellen dat je al aardig richting de 30 aan het op lopen bent, natuurlijk hoorde je dit ook toen je 25 werd maar toen waren dat nog zo weinig mensen dat het niet opviel als je deze gewoon niet zou uitnodigen voor je 26ste verjaardag. Dat wordt voor je 28ste verjaardag onmogelijk.


Aan de andere kant kan je dat ook positief zien. De mensen die je helpen herinneren aan het feit dat je al bijna 30 wordt zijn of jonger of ouder dan jou. Als ze jonger dan jou zijn dan kan je ze genadeloos terugpakken, een kans die ik dan niet zou laten liggen als ik jou was. Zijn ze ouder dan jou dan betekent dat dat er een leven na de quarterlife crisis is, iets wat ik zie als een geruststellende gedachte. Tot slot kan ik nog maar één ding zeggen. Ja, je hebt als eind twintiger oneindig veel keuzes maar zolang je niet de keuze maakt die Amy Winehouse, Kurt Cobain en Jimi Hendrix hebben gemaakt kan je eventuele foute keuzes altijd nog in je midlife crisis herstellen.



Bron voor dit artikel: half volwassen zelfvernietigers door Rolinde Hoorntjes gepubliceerd in de nrc next van 26-07-2011.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Brief aan Scarlett Johansson.

Lieve Scarlett, Ik dacht laat ik mijn brief aan jou maar amicaal openen na hetgeen jij de afgelopen week met ons deelde. Al had je dat naar alle waarschijnlijkheid zelf liever niet gedeeld. Ik vind het oprecht vervelend voor je, het is dan ook een schrale troost om te stellen dat je bij velen, hoofdzakelijk mannen, populairder bent geworden. Het is de vraag of je op deze aandacht zat te wachten. Kwade tongen beweren van wel maar ik weiger dat te geloven. Als je zo nodig aandacht had gewild dan had je er wel voor gezorgd dat er een leuke deal met een zogenaamd mannenblad was geweest. De zogenaamde (Patricia) Paay oplossing, zij geniet daar al jaren van.

Wachten.

Onlangs was ik in London. Een geweldige stad! Ik was daar voor de Paralympics maar tussendoor was er ook een moment om London zelf te bekijken. Alle clichés kloppen Zwarte taxi’s, rode bussen, witte Bonen, rode tomaten saus, mensen die in tegenstelling tot mensen in Parijs wel goed Engels en een toren die de mensen aldaar Ben noemen, Grote ben. De Dom vind ik zelf persoonlijk een betere naam voor een toren, maar ik ben dan ook geen Engelsman. Ook waren daar de Guards. De wachten voor HET Paleis. Wat heb ik een medelijden met die Guards gekregen. Als Guard ben je stiekem toch wel de Europese toeristische pispaal.

Schuimbekken.

Ik kan het niet meer ontkennen. Ik zie het leven sinds een aantal weken zoveel zonniger, ik ben vrolijker en ik zit lachend in de ochtendspits (zelfs nu deze er niet is in verband met de zomerperiode). Ik denk dat ik het licht gezien heb! Het was even wikken en wegen, de twijfel maakte zich overduidelijk meester van mij. Maar sinds ik de stap gezet heb ben ik eigenlijk gewoon ander mens. Of nou ja, soort van dan. Ik kijk er niet meer tegen op en dat vind ik een hele fijne gedachte. Niet dat ik het dan maar oversloeg maar ik zag er achteraf gezien tegen op.