Zure wijnboerin.

Ik ben zelf geen fanatieke wijndrinker, sterker nog ik drink eigenlijk zo goed als geen wijn. Dat komt omdat ik wijn (nog) niet lekker vind. Dat geeft niet. Met oudejaarsavond doe ik wel gezellig mee en is het voor mij een uitdaging om zonder een al te zuur samengetrokken mond gelukkig nieuwjaar te zeggen, waarna ik mij al gauw weer naar de oliebollen begeef. Ik probeer het wel steeds te drinken en ik vind het ook leuk om het wel steeds te proeven, althans nog voordat ik daadwerkelijk geproefd heb. Toch is het leuk als je dan toch in Frankrijk bent om een wijnproeverij te bezoeken, al was het maar om een flesje voor thuis mee te nemen.


Op een zeer fraaie wijngaard werden we ontvangen door zeer vriendelijke Zwitserse wijnboer, welke gelukkig ook zeer goed Engels sprak. We kregen te horen dat hij wel tevreden was met het natte weer want zijn druiven hadden al lang droog gestaan. Uitgerekend nu wij in tenten in Frankrijk aan het kamperen waren besloten de weergoden dat het tijd was om de druiven water te geven. Nadat hij iedereen een hand had gegeven mochten we verder komen. We werden ontvangen met een glas champagne-achtige wijn. Voor mij enigszins bekend terrein en deze keer hoefde ik niet eens gelukkig Nieuwjaar te mompelen. Dubbele winst dus. De wijn was voor mij wat aan de zure kant, totdat we de eer kregen om met de wijnboerin kennis te maken.

De wijn sloeg spontaan zoet uit. Het leek er aanvankelijk op dat de wijnboer het niet getroffen had met zijn oogst en dan heb ik het niet zozeer over de druiven. De wijnboerin was duidelijk niet blij met de gang van zaken. Ik ben zelf geen beheerser van de Franse taal maar ik denk dat iedereen wel getuige was van de oorwassing die de wijnboer kreeg van zijn wijnboerin. Hij begon er zelfs een beetje bij te blozen. Er was sprake van een misverstand. Waar de wijnboerin had gerekend op achttien mensen waarvan één rolstoelgebruiker stonden er in eens acht rolstoelgebruikers voor de deur. Één rolstoel was nog wel het trappetje op te tillen maar acht was behoorlijk heftig.

Ze zat een beetje de (heerlijke!) maaltijd bereiden toen er in eens een bus met gehandicapten het erf op kwam rijden. Dan rol je de ansjovis (we hadden een gerecht met rolletjes Ansjovis er op) toch wat gespannener op. Je weet nooit hoe het zit met de rijvaardigheid van rolstoelgebruikers dat in combinatie met antieke meubels en wijn zorgde toch wel voor een licht zorgenpuntje.

 Al gauw bleken die zorgen onterecht. De streekgerechten waren heerlijk en na een complimentje voor haar kookkunsten ontstond er zowaar iets op haar gezicht wat op een glimlach leek. Na het eten konden we de wijn bestellen en werd deze bij de bus gebracht. De wijnboer kwam in de bus  nog afscheid nemen en je zag zijn vertwijfeling in zijn ogen: zal ik nu net zo lang droog blijven staan als mijn druiven?