Doorgaan naar hoofdcontent

Goed gebekt.

Ja, ik zag er tegen op. Ik kwam binnen en ik had al gelijk klamme handjes. Ik ben dan gewoon niet zo’n held. Gelukkig hoefde ik niet lang te wachten. Ik kon eigenlijk gelijk door. Ik kreeg een schort om en mocht mijn bril afzetten. Daar zat ik dan bij de kapper. Nu ben ik niet bang voor de kapper maar ik hou er gewoon niet zo van. Het is wel gezellig. Een beetje kletsen met de kapster enzo. Maar tegelijk ook heel confronterend. Je zit gewoon heel lang in een spiegel te kijken terwijl je een bad hair day hebt. Vandaag kwam daar nog een klap boven op.

Plukken haar vielen op mijn schort en tussen  die plukken haar trof ik een grijze haar. Ik dacht eerst dat ik het verkeerd zag maar dat was niet zo. Ik ben 27, wordt kaal en nu dus ook grijs. De kapster bespeurde mijn paniek en stelde heel subtiel voor een verfje te pakken, ik mocht dan de kleur kiezen en dan was dat ons geheimpje. Hoewel het zeer verleidelijk was ging ik er niet op in. Ik had namelijk een andere afspraak. Met mijn tandarts.

Daar zag ik niet tegen op. Het was gewoon een controleafspraak. Mijn tandarts heet Nguyen, daar is niets mis mee maar hoe spreek je zijn naam in vredesnaam uit? Ik mag altijd gewoon tandarts zeggen.  Ik vind mijn tandarts grappig. Hij ziet er uit als iemand van Vietnamese afkomst maar hij heeft een Duits accent. Dat vind ik grappig, of nou ja grappig. Je verwacht het niet! Het is een beetje alsof je Pino ziet, maar de stem van Piet Hein Donner hoort, heel apart.

Ik kwam daar binnen en ik zag gelijk dat het goed met hem ging. In de wachtkamer hing een foto van hem met al zijn (vrouwelijke) assistenten/ mondhygiënistes. Deze hing er bij mijn vorige bezoek nog niet. Dit kan twee dingen betekenen. Ofwel de zaken gaan goed, ofwel hij is populair bij de vrouwen. Het zou mij niets verbazen als het een combinatie van beiden zou zijn.

Ik was aan de beurt. Hij verwelkomde mij. Zijn Duits accent blijkt hij langzaam maar zeker kwijt te raken. Jammer, het is nu gewoon alsof Pino gewoon weer als Pino klinkt, best saai. Hij vroeg mij of ik klachten had en die had ik wel maar die hadden geen enkele relatie tot mijn gebit. Ik besloot ze dus niet met hem te delen, al zou hij er er absoluut voor open hebben gestaan. Het is nameklijk niet een man die in hokjes denkt. Echter omdat hij meer in gaatjes denkt gaat zijn voorkeur wel naar tandheelkunde en gebitsproblemen.

Na een snelle check wist hij mij toe te vertrouwen dat mijn gebit in goede conditie verkeerde ik hoefde geen tandsteen te laten verwijderen en een vervolgafspraak hoefde ik niet te maken. Bij de kapper was het wellicht wel nodig geweest al kan ik met een grijze coupe altijd nog zeggen dat ik goed gebekt ben.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Brief aan Scarlett Johansson.

Lieve Scarlett, Ik dacht laat ik mijn brief aan jou maar amicaal openen na hetgeen jij de afgelopen week met ons deelde. Al had je dat naar alle waarschijnlijkheid zelf liever niet gedeeld. Ik vind het oprecht vervelend voor je, het is dan ook een schrale troost om te stellen dat je bij velen, hoofdzakelijk mannen, populairder bent geworden. Het is de vraag of je op deze aandacht zat te wachten. Kwade tongen beweren van wel maar ik weiger dat te geloven. Als je zo nodig aandacht had gewild dan had je er wel voor gezorgd dat er een leuke deal met een zogenaamd mannenblad was geweest. De zogenaamde (Patricia) Paay oplossing, zij geniet daar al jaren van.

Wachten.

Onlangs was ik in London. Een geweldige stad! Ik was daar voor de Paralympics maar tussendoor was er ook een moment om London zelf te bekijken. Alle clichés kloppen Zwarte taxi’s, rode bussen, witte Bonen, rode tomaten saus, mensen die in tegenstelling tot mensen in Parijs wel goed Engels en een toren die de mensen aldaar Ben noemen, Grote ben. De Dom vind ik zelf persoonlijk een betere naam voor een toren, maar ik ben dan ook geen Engelsman. Ook waren daar de Guards. De wachten voor HET Paleis. Wat heb ik een medelijden met die Guards gekregen. Als Guard ben je stiekem toch wel de Europese toeristische pispaal.

Schuimbekken.

Ik kan het niet meer ontkennen. Ik zie het leven sinds een aantal weken zoveel zonniger, ik ben vrolijker en ik zit lachend in de ochtendspits (zelfs nu deze er niet is in verband met de zomerperiode). Ik denk dat ik het licht gezien heb! Het was even wikken en wegen, de twijfel maakte zich overduidelijk meester van mij. Maar sinds ik de stap gezet heb ben ik eigenlijk gewoon ander mens. Of nou ja, soort van dan. Ik kijk er niet meer tegen op en dat vind ik een hele fijne gedachte. Niet dat ik het dan maar oversloeg maar ik zag er achteraf gezien tegen op.