Doorgaan naar hoofdcontent

Alain Clark - Love is everywhere

Bij het eerste wapenfeit van Alain Clark dacht ik meteen oh nee alsjeblieft niet!!! Deze man gaat het nooit redden! Het betrof het nummer Heerlijk... Ik vraag me af terwijl ik dit nummer nu wederom ter research hoor wie dat niet dacht... Maar ik had het kenbaar verkeerd of Alain Clark is gewoon heel erg gegroeid. Nu een aantal jaren later is zijn muziek pas echt heerlijk! Het begon pas echt te komen met Father and friend , met zijn pa. Later Blow me away en nu Love is everywhere. En het wordt ondertussen al een beetje zomer, waar ik in mijn blog over Train nog sprak dat het lente werd.

Dat ik het nummer mooi vind is eigenlijk een beetje raar... het zou eigenlijk een beetje te soft voor mij. Geldt eigen lijk voor het gehele repentoire van Alain Clark. Toch rocken de liedjes van hem zonder dat het rock is. Het zijn gewoon hele relaxte nummers. Love is everywhere vormt daar absoluut geen uitzondering op en dat is wel zo fijn. Het blijft goed in het hoofd en bij dit lied is dat niet vervelend.

Het nummer is alvast een voorproefje op zijn nieuwe album en laten we eerlijk zijn hij ligt goed in het gehoor! Het prikkelt wel de nieuwsgierigheid naar dat album. Eind mei schijnt dit album te komen. Tot die tijd moeten we ons vermaken Love is everywhere

Reacties

Populaire posts van deze blog

Brief aan Scarlett Johansson.

Lieve Scarlett, Ik dacht laat ik mijn brief aan jou maar amicaal openen na hetgeen jij de afgelopen week met ons deelde. Al had je dat naar alle waarschijnlijkheid zelf liever niet gedeeld. Ik vind het oprecht vervelend voor je, het is dan ook een schrale troost om te stellen dat je bij velen, hoofdzakelijk mannen, populairder bent geworden. Het is de vraag of je op deze aandacht zat te wachten. Kwade tongen beweren van wel maar ik weiger dat te geloven. Als je zo nodig aandacht had gewild dan had je er wel voor gezorgd dat er een leuke deal met een zogenaamd mannenblad was geweest. De zogenaamde (Patricia) Paay oplossing, zij geniet daar al jaren van.

Wachten.

Onlangs was ik in London. Een geweldige stad! Ik was daar voor de Paralympics maar tussendoor was er ook een moment om London zelf te bekijken. Alle clichés kloppen Zwarte taxi’s, rode bussen, witte Bonen, rode tomaten saus, mensen die in tegenstelling tot mensen in Parijs wel goed Engels en een toren die de mensen aldaar Ben noemen, Grote ben. De Dom vind ik zelf persoonlijk een betere naam voor een toren, maar ik ben dan ook geen Engelsman. Ook waren daar de Guards. De wachten voor HET Paleis. Wat heb ik een medelijden met die Guards gekregen. Als Guard ben je stiekem toch wel de Europese toeristische pispaal.

Schuimbekken.

Ik kan het niet meer ontkennen. Ik zie het leven sinds een aantal weken zoveel zonniger, ik ben vrolijker en ik zit lachend in de ochtendspits (zelfs nu deze er niet is in verband met de zomerperiode). Ik denk dat ik het licht gezien heb! Het was even wikken en wegen, de twijfel maakte zich overduidelijk meester van mij. Maar sinds ik de stap gezet heb ben ik eigenlijk gewoon ander mens. Of nou ja, soort van dan. Ik kijk er niet meer tegen op en dat vind ik een hele fijne gedachte. Niet dat ik het dan maar oversloeg maar ik zag er achteraf gezien tegen op.