Laatst zat ik bij de kapper en er viel mij wat op. Ik keek eens goed in de spiegel en mijn neus bleek nogal scheef te staan.... niet heel erg ofzo maar toch scheef... Ik vroeg mij af waarom mij dat nu pas opviel terwijl ik onlangs geen klap op mijn neus had gehad en ik zelf toch ook al jaren een spiegel heb.
Hevig in shok en met een hip vers kapsel ging ik naar mijn moeder toe en wees haar op mijn bevinding.... Mijn moeder reageerde angstwekkend geruststellend door te zeggen dat dit al jaren zo was. Toen kwam ik tot een ernstige conclusie: Ik moest nodig een nieuwe spiegel kopen.
Mijn gedachte dwaalde verder af. Ik vroeg mij af hoe ik aan deze licht scheve neus was gekomen. Ik begon mij in te denken dat ik in mijn wilde studententijd ongetwijfeld in een donkere kroeg op was gekomen voor een waanzinnig mooie vrouw welke werd lastiggevallen door een vervelende nare man. De vervelende man vroeg mij mee naar buiten te komen. Ik had daar aanvankelijk geen zin in maar ik kon goed begrijpen dat de man mij niet goed kon verstaan omdat er hele foute muziek heel hard stond en iedereen heel hard zat mee te zingen. Overigens was dit niet mijn vaste kroeg want die was gesloten wegens familieomstandigheden, maar stapavond wijkt niet voor familieomstandigheden en ik moest wat dus vandaar.
Ik ging dus toch maar naar buiten. Eenmaal buiten aangekomen begint die vervelende nare man tegen mij te schreeuwen. Ik begreep de logica niet aangezien hij harder praatte dan binnen terwijl er daar meer lawaai was. Ik probeerde er nog een positieve draai aan te geven door hem te complimenteren met zijn smaak voor vrouwen. Echter, ik plaatste er de kanttekening wel bij dat het een vrij donkere kroeg was dus dat ze misschien niet zo knap zou kunnen zijn als dat het leek. Ik was echter nog niet uitgesproken of ik zie een vuist op mij af komen, ik duik in een en herinner mij daarna niets meer.
Terwijl ik mij de rest van het verhaal probeer te herinneren kom ik tot de conclusie dat ik mijn scheve neus ergens anders moet hebben opgelopen. Ik heb immers nooit een wilde studententijd gehad, laat staan een vaste kroeg, laat staan dat deze gesloten kon zijn vanwege familieomstandigheden.
Toch begint mij wel iets te dagen van de oorzaak van deze mysterieuze lichte scheef groei. Ik heb in een donker verleden op doel gestaan bij voetbalwedstrijden. Geen wedstrijden in competitieverband hoor... Maar in de pauze, op school. Daar speelden jongeren die nog enigszins konden lopen graag een potje voetbal. Maar ik hoor u allen denken jij kan helemaal niet lopen... Nou jullie hadden de rest moeten zien! Dat kon je nou ook niet echt lopen noemen.
Maar goed ik kan / kon dus helemaal niet lopen. Probeerde ik dan mijn handcap te ontkennen? Nee, ik probeerde het feit te ontkennen dat ik niet kon voetballen. Ik vraag me nu af wat erger is..... Als ik met mijn neven in de achtertuin van mijn oom en tante zat te voetballen nam ik altijd de schuld op mij als de bal tegen (lees ook daadwerkelijk tegen en niet door) de ruit ging. Iets wat natuurlijk alle boze gezichten weer vrolijk maakte want ja, voetballen kon ik niet maar ik had tenminste wel humor. Toch als ik een hard zou uithalen zou het makkelijk kunnen, dacht ik. Nu deed ik het nooit maar toch.
Nadat ik er achter kwam dat veldwerk echt niks voor mij was, mijn tackles waren niet zuiver, voorzetten te zacht en mijn doelpogingen, indien er een keeper op doel stond, ontzettend kansloos, besloot ik eens te kijken naar het voetballen op school. Echter van voetballen kwam het niet vanwege een oneven aantal aan spelers. Ik werd licht pissig en was blij dat ik geen kaartje gekocht had voor deze wedstrijd want een voetbalwedstrijd waar niet gevoetbald wordt is betrekkelijk saai.
Op dat moment had ik een briljante ingeving. Ik ga gewoon op doel staan. Probleem opgelost. Zij een wedstrijd ik een wedstrijd en zeg nou zelf waar kan je een wedstrijd beter volgen dan op doel! De wedstrijd vorderde en ik kreeg al fans. bal naar bal hield ik wonderbaarlijk tegen. Ik vroeg mij niet af waar de hoge ballen bleven omdat ik daar echt kansloos tegen zou zijn. Naar mate ik redding na redding uitvoerde en de tegenstander zich zichtbaar verzuchte kwamen zelfs leraren mij aanmoedigen. Ik had mijn nieuwe bezigheid in de pauze gevonden.
Een half jaar lang was ik van half één tot half twee een vaste keeper bij het sterkste team. We wonnen vaak dik, niet zo zeer vanwege het grote talent wat wij hadden maar meer door het ontbreken daarvan bij de tegenstander. Dat werd zeker niet in de laatste plaats gevoed door het feit dat wij speelden tegen zelfzuchtige lagere klassertjes, maar ach wij hadden een goede pauze. Ik werd de Jerzy Dudek uit Terschuur in de pauze. Ik waande mij al in de Kuip voor het legioen met lofzangen en juist op dat moment kwam er een bal tussen mond en ogen, dat deed zeer.
Ik begon angstiger te keepen en de dagen en weken die volgde wist men mijn zwakke plek. Ik werd bang voor de bal. Tot overmaat van ramp gleed ik af naar het team van de lagere klassertjes. Na nog een aantal keren de bal met mijn neus te hebben gekeerd waren mijn glorie dagen over. Ik besloot maar weer gewoon te gaan kijken.
Hevig in shok en met een hip vers kapsel ging ik naar mijn moeder toe en wees haar op mijn bevinding.... Mijn moeder reageerde angstwekkend geruststellend door te zeggen dat dit al jaren zo was. Toen kwam ik tot een ernstige conclusie: Ik moest nodig een nieuwe spiegel kopen.
Mijn gedachte dwaalde verder af. Ik vroeg mij af hoe ik aan deze licht scheve neus was gekomen. Ik begon mij in te denken dat ik in mijn wilde studententijd ongetwijfeld in een donkere kroeg op was gekomen voor een waanzinnig mooie vrouw welke werd lastiggevallen door een vervelende nare man. De vervelende man vroeg mij mee naar buiten te komen. Ik had daar aanvankelijk geen zin in maar ik kon goed begrijpen dat de man mij niet goed kon verstaan omdat er hele foute muziek heel hard stond en iedereen heel hard zat mee te zingen. Overigens was dit niet mijn vaste kroeg want die was gesloten wegens familieomstandigheden, maar stapavond wijkt niet voor familieomstandigheden en ik moest wat dus vandaar.
Ik ging dus toch maar naar buiten. Eenmaal buiten aangekomen begint die vervelende nare man tegen mij te schreeuwen. Ik begreep de logica niet aangezien hij harder praatte dan binnen terwijl er daar meer lawaai was. Ik probeerde er nog een positieve draai aan te geven door hem te complimenteren met zijn smaak voor vrouwen. Echter, ik plaatste er de kanttekening wel bij dat het een vrij donkere kroeg was dus dat ze misschien niet zo knap zou kunnen zijn als dat het leek. Ik was echter nog niet uitgesproken of ik zie een vuist op mij af komen, ik duik in een en herinner mij daarna niets meer.
Terwijl ik mij de rest van het verhaal probeer te herinneren kom ik tot de conclusie dat ik mijn scheve neus ergens anders moet hebben opgelopen. Ik heb immers nooit een wilde studententijd gehad, laat staan een vaste kroeg, laat staan dat deze gesloten kon zijn vanwege familieomstandigheden.
Toch begint mij wel iets te dagen van de oorzaak van deze mysterieuze lichte scheef groei. Ik heb in een donker verleden op doel gestaan bij voetbalwedstrijden. Geen wedstrijden in competitieverband hoor... Maar in de pauze, op school. Daar speelden jongeren die nog enigszins konden lopen graag een potje voetbal. Maar ik hoor u allen denken jij kan helemaal niet lopen... Nou jullie hadden de rest moeten zien! Dat kon je nou ook niet echt lopen noemen.
Maar goed ik kan / kon dus helemaal niet lopen. Probeerde ik dan mijn handcap te ontkennen? Nee, ik probeerde het feit te ontkennen dat ik niet kon voetballen. Ik vraag me nu af wat erger is..... Als ik met mijn neven in de achtertuin van mijn oom en tante zat te voetballen nam ik altijd de schuld op mij als de bal tegen (lees ook daadwerkelijk tegen en niet door) de ruit ging. Iets wat natuurlijk alle boze gezichten weer vrolijk maakte want ja, voetballen kon ik niet maar ik had tenminste wel humor. Toch als ik een hard zou uithalen zou het makkelijk kunnen, dacht ik. Nu deed ik het nooit maar toch.
Nadat ik er achter kwam dat veldwerk echt niks voor mij was, mijn tackles waren niet zuiver, voorzetten te zacht en mijn doelpogingen, indien er een keeper op doel stond, ontzettend kansloos, besloot ik eens te kijken naar het voetballen op school. Echter van voetballen kwam het niet vanwege een oneven aantal aan spelers. Ik werd licht pissig en was blij dat ik geen kaartje gekocht had voor deze wedstrijd want een voetbalwedstrijd waar niet gevoetbald wordt is betrekkelijk saai.
Op dat moment had ik een briljante ingeving. Ik ga gewoon op doel staan. Probleem opgelost. Zij een wedstrijd ik een wedstrijd en zeg nou zelf waar kan je een wedstrijd beter volgen dan op doel! De wedstrijd vorderde en ik kreeg al fans. bal naar bal hield ik wonderbaarlijk tegen. Ik vroeg mij niet af waar de hoge ballen bleven omdat ik daar echt kansloos tegen zou zijn. Naar mate ik redding na redding uitvoerde en de tegenstander zich zichtbaar verzuchte kwamen zelfs leraren mij aanmoedigen. Ik had mijn nieuwe bezigheid in de pauze gevonden.
Een half jaar lang was ik van half één tot half twee een vaste keeper bij het sterkste team. We wonnen vaak dik, niet zo zeer vanwege het grote talent wat wij hadden maar meer door het ontbreken daarvan bij de tegenstander. Dat werd zeker niet in de laatste plaats gevoed door het feit dat wij speelden tegen zelfzuchtige lagere klassertjes, maar ach wij hadden een goede pauze. Ik werd de Jerzy Dudek uit Terschuur in de pauze. Ik waande mij al in de Kuip voor het legioen met lofzangen en juist op dat moment kwam er een bal tussen mond en ogen, dat deed zeer.
Ik begon angstiger te keepen en de dagen en weken die volgde wist men mijn zwakke plek. Ik werd bang voor de bal. Tot overmaat van ramp gleed ik af naar het team van de lagere klassertjes. Na nog een aantal keren de bal met mijn neus te hebben gekeerd waren mijn glorie dagen over. Ik besloot maar weer gewoon te gaan kijken.
Reacties
Een reactie posten