Deze maand een dubbele muziekpraat... Jazeker u ( de lezer in dit geval) heeft geluk, of nou ja geluk.... Kijk muziek is emotie... Wordt vaak met emotie gemaakt... Niet altijd? Nee niet altijd. Maar dat wil niet zeggen dat het geen emoties kan doen oproepen, zonder overigens emotioneel te worden al is dat niet uitgesloten. Bij het eerste nummer waar ik het over wou hebben is het vrijwel uitgesloten dat je er concreet emotioneel van wordt. Het kan je wel in een bepaalde stemming brengen, of erger nog, je doen laten herinneren aan mooie en vooral goede tijden. Zo ook dit nummer. De gebroeders Ko zijn heer en meester in het maken van feest, party en après-ski pulp, niet echt mijn genre maar eerlijk gezegd werkt het zeer sfeer verhogend. Altijd welkom zeker als je met 19 anderen naar het altijd mooie Frankrijk gaat. Als vervolgens het nummer helemaal grijs gedraaid/ gezongen wordt op de vakantie is het moeilijk om niet mee te gaan zingen, mede omdat het sfeerverhogend en omdat het een niet al te ingewikkelde en pakkende tekst heeft. Na de vakantie blijft het nog een tijd in het hoofd spoken en kijken collega's en cliënten je heel raar aan als er op een onbewaakt moment iets van muzikaal geluid uit je mond ontsnapt. Op dat moment denk je goh helemaal ze slecht nog niet dit nummer terwijl je spontaan zin krijgt in stokbrood met brie (Pavlov???) Je humeur wordt beter, oftewel best een leuk nummer... dat schatje mag ik je foto....
Ter compensatie van het bovenstaande moet ik nu wel met een steengoed nummer komen. Zo'n nummer waarbij je ook uit je dak gaat maar dan met meer stijl, fatsoen en gitaar... Dan kom je al snel uit bij Eric Clapton. Eric Clapton, de man die bij mij spontaan een spastische luchtgitaar laat verschijnen. De man aan wie ik eigenlijk een gigantische hekel zou moeten hebben terwijl hij daar niets aan kan doen. Pardon? Ja u leest het goed, ik zou deze man moeten haten!
We gaan een jaar of 10 a 11 terug in de tijd. Onze school heeft ruimte gebrek maar vind voor de examen leerlingen onderdak bij het Gelders College in Arnhem. Leuke school, met name vanwege de meisjes en mijn op hol geslagen hormonen. Iets wat die meisjes overigens koud liet.
Muziekles kregen wij van een docent daar. Toffe gast trouwens... Zodoende moesten (lees officieel mochten) wij ook meedoen aan de muziekavond daar. Twee klassen van ons gingen het nummer Wonderful Tonight instuderen en de beste bandleden mochten de bewuste avond optreden... Leek mij best cool alleen ik had 1 nadeel ben nog minder muzikaal dan een kiwi of andere harige vrucht. Ik kreeg de basgitaar toegewezen, wat opzich mijn goedkeuring kon dragen want het zag er in elk geval stoerder uit dan mijn luchtgitaar... En aangezien er toch wel een muzikaler iemand in de andere klas hetzelfde instrument zou spelen vond ik het prima...
Tot op een dag de docent naar mij toe kwam en zei joh André ik zie het niet zitten dat die ander op gaat treden en jij wil wel toch. Dat vroeg hij dan aan mij... Ik, die geen enkele keer alle noten in het nummer ritmisch oké had gespeeld moest er nu voor zorgen dat er een bassist op het podium stond... Afvragend waarom hoorde ik mij heel nonchalant ja natuurlijk joh zeggen... Iets wat in mijn ogen ook cynisch kon worden opgevat...
Maar goed daar stond ik dan op het podium als een ware bassist... Stoer shirt aangedaan aan mijn kleding kon het niet liggen... Moeders in het publiek en ik besefte mij dat het deze avond allemaal wel goed kon komen... tot de eerste noot.... en de rest van het liedje... Maar we hadden schik en ach het lag niet alleen aan de bassist er haperde wel meer... Tot ik geconfronteerd werd met de beelden.... Ik zag mijzelf (door mijn spasme vermoed ik) al headbangend, bij iedere toon die ik raakte, op het nummer Wonderful Tonight... Beelden zijn overigens ritueel verbrand en niet meer op te vragen... Kan het nummer ook niet meer horen zonder hier aan te denken.
Vandaar dat ik nu Layla laat horen een live versie en een akoestische versie... om te laten zien hoe je op één en hetzelfde nummer helemaal uit je dak kan gaan (als je dat wat inkakkende maar mooie einde niet meetelt) maar ook weer tot rust kan komen.
en...
met Mark Knopffler
Ter compensatie van het bovenstaande moet ik nu wel met een steengoed nummer komen. Zo'n nummer waarbij je ook uit je dak gaat maar dan met meer stijl, fatsoen en gitaar... Dan kom je al snel uit bij Eric Clapton. Eric Clapton, de man die bij mij spontaan een spastische luchtgitaar laat verschijnen. De man aan wie ik eigenlijk een gigantische hekel zou moeten hebben terwijl hij daar niets aan kan doen. Pardon? Ja u leest het goed, ik zou deze man moeten haten!
We gaan een jaar of 10 a 11 terug in de tijd. Onze school heeft ruimte gebrek maar vind voor de examen leerlingen onderdak bij het Gelders College in Arnhem. Leuke school, met name vanwege de meisjes en mijn op hol geslagen hormonen. Iets wat die meisjes overigens koud liet.
Muziekles kregen wij van een docent daar. Toffe gast trouwens... Zodoende moesten (lees officieel mochten) wij ook meedoen aan de muziekavond daar. Twee klassen van ons gingen het nummer Wonderful Tonight instuderen en de beste bandleden mochten de bewuste avond optreden... Leek mij best cool alleen ik had 1 nadeel ben nog minder muzikaal dan een kiwi of andere harige vrucht. Ik kreeg de basgitaar toegewezen, wat opzich mijn goedkeuring kon dragen want het zag er in elk geval stoerder uit dan mijn luchtgitaar... En aangezien er toch wel een muzikaler iemand in de andere klas hetzelfde instrument zou spelen vond ik het prima...
Tot op een dag de docent naar mij toe kwam en zei joh André ik zie het niet zitten dat die ander op gaat treden en jij wil wel toch. Dat vroeg hij dan aan mij... Ik, die geen enkele keer alle noten in het nummer ritmisch oké had gespeeld moest er nu voor zorgen dat er een bassist op het podium stond... Afvragend waarom hoorde ik mij heel nonchalant ja natuurlijk joh zeggen... Iets wat in mijn ogen ook cynisch kon worden opgevat...
Maar goed daar stond ik dan op het podium als een ware bassist... Stoer shirt aangedaan aan mijn kleding kon het niet liggen... Moeders in het publiek en ik besefte mij dat het deze avond allemaal wel goed kon komen... tot de eerste noot.... en de rest van het liedje... Maar we hadden schik en ach het lag niet alleen aan de bassist er haperde wel meer... Tot ik geconfronteerd werd met de beelden.... Ik zag mijzelf (door mijn spasme vermoed ik) al headbangend, bij iedere toon die ik raakte, op het nummer Wonderful Tonight... Beelden zijn overigens ritueel verbrand en niet meer op te vragen... Kan het nummer ook niet meer horen zonder hier aan te denken.
Vandaar dat ik nu Layla laat horen een live versie en een akoestische versie... om te laten zien hoe je op één en hetzelfde nummer helemaal uit je dak kan gaan (als je dat wat inkakkende maar mooie einde niet meetelt) maar ook weer tot rust kan komen.
en...
met Mark Knopffler
Hey André!
BeantwoordenVerwijderenJe schrijft echt onderhoudend hoor, ik lees met plezier (en herkenning, hihi) al je blogs.
Werd weer even teruggesmeten in onze Marion-bus, waar ook een waterpomptang was...
Liefs, Au3