Doorgaan naar hoofdcontent

Rood!


Soms denk je met het onverklaarbare te maken te hebben. Maar vaak blijk dat het dan wel dat het dodelijk verklaarbaar is. Zo rij ik de laatste tijd nogal al veel door Utrecht. Als rolstoelgebruiker maak ik graag gebruik van zowel fiets als voetgangersstroken. De rolstoel is te traag voor de fietsstrook maar weer te snel voor de voetgangersstroken. Van dat laatste heb ik overigens zelf bijzonder weinig last van echter, zo begreep ik laatst toen ik achterna werd gezeten door een woedende menigte met fakkels en hooivorken, de voetgangers wel.... Jammer...

Maar goed ik dwaal af. Ik was dus in de veronderstelling dat ik ergens voor was voorbestemd. Voorbestemd om door te rijden. Ik kom tot deze merkwaardige gedachte omdat ik nooit lang hoefde te wachten voor een stoplicht in Utrecht... Ik kwam aanrijden druk niet op het daarvoor bedoelde knopje en ik rij door want het licht schiet al op groen. Ik dacht dat ik te maken had met de vinger van God (ik zit nog in de voetbalsfeer). Alsof God mij aan zag komen en dacht waarom zouden we zo'n leuke jongen moeten laten wachten? Overigens zou God dit dan doen zonder bijbedoelingen... Anders zou het raar zijn.

Ik dacht dat het een soort voorrecht was, iets alleen van mij. Alsof stoplichten bang voor mij waren. Maar niets blijkt minder waar. Bij één van de keren dat het geluk niet aan mijn kant stond kwam ik daar achter. Ik drukte zelf op het knopje. Niet kort daarna kwam er een man naast mij staan, ook hij drukte op het knopje (alsof ik dat niet had gedaan). Hij kijkt links, hij kijkt rechts en steekt over. Terwijl het licht dus op rood stond! Nu ben ik geen moraalridder die nu schande spreekt over het feit dat de beste man door rood liep maar als je toch al weet dat je door rood gaat lopen waarom druk je dan op het knopje?

Deze vraag heeft mij lang bezig gehouden. Ik bedoel die man uit het voorbeeld had dus zeg maar zinloos gedrukt. Het is alsof je naar een heel duur restaurant gaat om uitgebreid te dineren maar op de heenweg toch nog even naar de Mc Donalds gaat. Of dat je naar een concert gaat maar wel je Ipod meeneemt voor het geval je de muziek slecht hoort of als je in een WK finale staat en dan geen wereldkampioen wordt (au deze opmerking komt nog te vroeg)

De enige reden die ik kan bedenken waarom er toch op het knopje wordt gedrukt is dat men daarop kan terug grijpen als men toch gepakt wordt door de politie ofzo... Sorry agent, ja ik weet het, ik liep door rood. Maar weet u wat het is? ik drukte nog wel op het daarvoor bestemde knopje maarja als het licht dan niet op groen gaat... Daar kan ik dan ook niets aan doen.

Bron foto: snappybex http://www.flickr.com/photos/bexross/2636921208/

Reacties

Populaire posts van deze blog

Brief aan Scarlett Johansson.

Lieve Scarlett, Ik dacht laat ik mijn brief aan jou maar amicaal openen na hetgeen jij de afgelopen week met ons deelde. Al had je dat naar alle waarschijnlijkheid zelf liever niet gedeeld. Ik vind het oprecht vervelend voor je, het is dan ook een schrale troost om te stellen dat je bij velen, hoofdzakelijk mannen, populairder bent geworden. Het is de vraag of je op deze aandacht zat te wachten. Kwade tongen beweren van wel maar ik weiger dat te geloven. Als je zo nodig aandacht had gewild dan had je er wel voor gezorgd dat er een leuke deal met een zogenaamd mannenblad was geweest. De zogenaamde (Patricia) Paay oplossing, zij geniet daar al jaren van.

Wachten.

Onlangs was ik in London. Een geweldige stad! Ik was daar voor de Paralympics maar tussendoor was er ook een moment om London zelf te bekijken. Alle clichés kloppen Zwarte taxi’s, rode bussen, witte Bonen, rode tomaten saus, mensen die in tegenstelling tot mensen in Parijs wel goed Engels en een toren die de mensen aldaar Ben noemen, Grote ben. De Dom vind ik zelf persoonlijk een betere naam voor een toren, maar ik ben dan ook geen Engelsman. Ook waren daar de Guards. De wachten voor HET Paleis. Wat heb ik een medelijden met die Guards gekregen. Als Guard ben je stiekem toch wel de Europese toeristische pispaal.

Schuimbekken.

Ik kan het niet meer ontkennen. Ik zie het leven sinds een aantal weken zoveel zonniger, ik ben vrolijker en ik zit lachend in de ochtendspits (zelfs nu deze er niet is in verband met de zomerperiode). Ik denk dat ik het licht gezien heb! Het was even wikken en wegen, de twijfel maakte zich overduidelijk meester van mij. Maar sinds ik de stap gezet heb ben ik eigenlijk gewoon ander mens. Of nou ja, soort van dan. Ik kijk er niet meer tegen op en dat vind ik een hele fijne gedachte. Niet dat ik het dan maar oversloeg maar ik zag er achteraf gezien tegen op.