Doorgaan naar hoofdcontent

Mc Scary

Vorige week was ik in Frankrijk om eens te kijken of de Fransen echt zo arrogant zijn , dit valt reuze mee. Ze zijn strikt dat is heel wat anders. Maar goed dwaal nu al af.

Om te eten ben ik bij een Mc Donalds in Parijs geweest. Een leuke manier om een geslaagde dag Eifeltoren, Notre Dame, Loevre en Arc de Triomf af te sluiten. Echter de Mc Donalds in Parijs werkt aan een ander imago dan dat de Mc Donalds in Nederland heeft. In Nederland heeft Mc Donalds een imago van vriendelijkheid, met een goedlachse clown die kinderen lokt met happy meals waarmee die kinderen vol stopt, een soort commerciële sinterklaas zeg maar. Dat wil zeggen als je de sint op zich al niet commercieel vindt.


In Parijs hebben ze uitsmijters die zeer dreigend voor zich uitkijken en mogelijkerwijs zelfs klanten weg konden jagen. Alsof er op ieder moment een voedseloorlog kon uitbreken keken ze je aan. Ik vraag mij wel af wat ze dan moeten doen als er daadwerkelijk milkshakes en Mc flurry's rond slingeren. Moeten ze dan de gewilde etenswaar vangen of de deelnemende partijen aan de Mc foodfight neer hoeken?
Of zou dat een kwestie zijn van gradaties? De opperuitsmijter mag hoeken, het sulletje mag vangen.

Zou je dan ook de prikkel hebben van promotie en degradatie? Dat als je je collega neer hoekt dat je dan weer het sulletje wordt? Als je het sulletje kan je ook degraderen dan wordt je namelijk filiaalmanager. Die beste man heeft natuurlijk ook niets meer voor het zeggen met 2 klerenkasten in zijn zaak. Het enige wat hij hoeft te doen is de rijplank aanbieden aan gehandicapten om binnen te kunnen komen. De uitsmijters die bij de ingang staan weten namelijk niet hoe een gehandicapt iemand binnen moet komen. Best raar omdat dat de plek in de Mc Donalds is waar vanaf zij opereren.

Maar goed ben ik bang voor die uitsmijter nee... Want twee uitsmijters en een volle Mc Donalds waar, kennelijk, een oorlog op uitbreken staat waarmee een derde wereld land een decennia lang kan worden onderhouden, is een beetje weinig. Ik had dan ook het vermoede dat er overal verstrekking waren, in plantenbakken, uit happy meals en uit de keuken zou er in no time een complete comando eenheid kunnen komen. Was ik daar bang voor? Ja, en een ieder die mij kent begrijpt wat ik bedoel. Ik kan nogal wild eten. En met een Big Mac heb ik twee hamburgerschijven tot mijn beschikking die bij elke hap die ik neem kunnen veranderen tot ongeleide projectielen die de Mc Donalds konden veranderen in een warzone. De uitsmijters hadden dat door, ze hielden mij in de gaten.

Met grote opluchting nam ik de laatste hap van mijn Big Mac en begon aan mijn patat. Ik had te vroeg gejuicht. Ik taste mis bij een patatje. Deze tolde naar de rand van mijn blad en ik trok de aandacht van één van de uitsmijters. In zijn ogen ontstond een vorm van lichte paniek wat bij mij weer een vorm van een soort zware paniek opwekte. Het patatje vloog over de rand van mijn blad, de uitsmijter kwam naar mij toe gestapt en ik begon te hyperventileren. Het patatje raakte de grond en de uitsmijter stond naast mij, ik begon te murmmelen op mijn aller Frans vroeg ik cava? Waarop de uitsmijter een poging tot glimlachen deed, mijn patatje opraapte en in de vuilnisbak deed (ook ik had anders verwacht).

Reacties

  1. Dat je geen patatje oorlog bestelde in de 'warzone'! Ultieme blijk van lef, in jouw geval daar. :)

    Groet,

    Wijnand

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Brief aan Scarlett Johansson.

Lieve Scarlett, Ik dacht laat ik mijn brief aan jou maar amicaal openen na hetgeen jij de afgelopen week met ons deelde. Al had je dat naar alle waarschijnlijkheid zelf liever niet gedeeld. Ik vind het oprecht vervelend voor je, het is dan ook een schrale troost om te stellen dat je bij velen, hoofdzakelijk mannen, populairder bent geworden. Het is de vraag of je op deze aandacht zat te wachten. Kwade tongen beweren van wel maar ik weiger dat te geloven. Als je zo nodig aandacht had gewild dan had je er wel voor gezorgd dat er een leuke deal met een zogenaamd mannenblad was geweest. De zogenaamde (Patricia) Paay oplossing, zij geniet daar al jaren van.

Wachten.

Onlangs was ik in London. Een geweldige stad! Ik was daar voor de Paralympics maar tussendoor was er ook een moment om London zelf te bekijken. Alle clichés kloppen Zwarte taxi’s, rode bussen, witte Bonen, rode tomaten saus, mensen die in tegenstelling tot mensen in Parijs wel goed Engels en een toren die de mensen aldaar Ben noemen, Grote ben. De Dom vind ik zelf persoonlijk een betere naam voor een toren, maar ik ben dan ook geen Engelsman. Ook waren daar de Guards. De wachten voor HET Paleis. Wat heb ik een medelijden met die Guards gekregen. Als Guard ben je stiekem toch wel de Europese toeristische pispaal.

Schuimbekken.

Ik kan het niet meer ontkennen. Ik zie het leven sinds een aantal weken zoveel zonniger, ik ben vrolijker en ik zit lachend in de ochtendspits (zelfs nu deze er niet is in verband met de zomerperiode). Ik denk dat ik het licht gezien heb! Het was even wikken en wegen, de twijfel maakte zich overduidelijk meester van mij. Maar sinds ik de stap gezet heb ben ik eigenlijk gewoon ander mens. Of nou ja, soort van dan. Ik kijk er niet meer tegen op en dat vind ik een hele fijne gedachte. Niet dat ik het dan maar oversloeg maar ik zag er achteraf gezien tegen op.