Doorgaan naar hoofdcontent

Expert....

Gisteren was ik bij een Expertmeeting van het Johannakinderfonds. Waarom? Omdat ik een expert ben… Ondanks dat ik uw reactie vanaf hier (op het moment van schrijven) niet waar kan nemen bespeur ik bij u enige vorm van verbazing. Hij een expert? Ja en anders is het gewoon lekker om dat een keer over jezelf te kunnen zeggen. De expertmeeting ging over het leven van een gehandcapt(e) kind of jongere over 5 tot 10 jaar. Een heel boeiend onderwerp zeker als er naast gehandicapten ook allerlei mensen uit het werkveld bij waren om daar over te spreken.

Ik denk absoluut dat het Johannakinderfonds voldoende informatie heeft vergaart welke zij kunnen gebruiken om een beleidsplan te schrijven waar zij de komende jaren mee vooruit kunnen. Toch blijven er na zo’n bijeenkomst uitspraken achter die blijven hangen en zo, ongenuanceerd, een eigen leventje gaan leiden. Zo zouden wij, onze generatie, in een gouden kooi leven.

In eens werd het mij duidelijk. Er zijn gewoon verschrikkelijk veel overeenkomsten. Ik bedoel ik ben ook dik, ben ook niet goed in opruimen maar des te beter in rommel maken en ik maak graag grappen. IK LIJK OP TERROR JAAP!, Gelukkig kwam ik al gauw tot de conclusie dat er meer verschillen zijn dan overeenkomsten. Zo doe ik wel pogingen om beschaafd over te komen, ren ik niet graag naakt rond, erken ik dat ik gehandicapt ben en heb ik meer borsthaar.

Ook werd er bepleit dat het beter zou zijn om het PGB wat aan de ouders wordt besteed vanaf een bepaalde leeftijd te besteden aan externe verzorgende die continu ter beschikking van die jongere zijn. Bij mij gaat dat absoluut niet werken. Bij mij zouden de verzorgende het namelijk nooit volhouden. Hier onder de gedachten welke de verzorgeners over mij zouden hebben.

Voorbeeld 1
Shit, ik wordt verliefd denk ik… Hij is ook zoooo leuk en hij kijkt zo lief als hij wakker wordt. Hij is schattig maar dan sexy. Maar ik moet professioneel blijven! Ik kan mijn werk zo niet meer goed uitvoeren.

Voorbeeld 2
Ik heb geen bezwaar tegen cliënten die veel douchen maar als ze dan ook nog eens gaan zingen…. Ik denk dat ik gehoorschade oploop.

Voorbeeld 3
Die gozer heeft gewoon TE VEEL kleding! Het duurt uren voordat hij bepaald heeft wat hij aan moet hebben! Hij zit nog in zijn pyjama maar ik al in mijn overuren.

Alle drie zullen ze het bijltje erbij neerleggen en dan heb ik het nog maar over een tijdsbestek van een half jaar!

Reacties

  1. Ja sterk! Die Gouden Kooi ook vooral... heerlijk als mensen het gevoel hebben dat wij op onze lauweren rusten en genieten van alle 'goede' dingen die ons toekomen;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Brief aan Scarlett Johansson.

Lieve Scarlett, Ik dacht laat ik mijn brief aan jou maar amicaal openen na hetgeen jij de afgelopen week met ons deelde. Al had je dat naar alle waarschijnlijkheid zelf liever niet gedeeld. Ik vind het oprecht vervelend voor je, het is dan ook een schrale troost om te stellen dat je bij velen, hoofdzakelijk mannen, populairder bent geworden. Het is de vraag of je op deze aandacht zat te wachten. Kwade tongen beweren van wel maar ik weiger dat te geloven. Als je zo nodig aandacht had gewild dan had je er wel voor gezorgd dat er een leuke deal met een zogenaamd mannenblad was geweest. De zogenaamde (Patricia) Paay oplossing, zij geniet daar al jaren van.

Wachten.

Onlangs was ik in London. Een geweldige stad! Ik was daar voor de Paralympics maar tussendoor was er ook een moment om London zelf te bekijken. Alle clichés kloppen Zwarte taxi’s, rode bussen, witte Bonen, rode tomaten saus, mensen die in tegenstelling tot mensen in Parijs wel goed Engels en een toren die de mensen aldaar Ben noemen, Grote ben. De Dom vind ik zelf persoonlijk een betere naam voor een toren, maar ik ben dan ook geen Engelsman. Ook waren daar de Guards. De wachten voor HET Paleis. Wat heb ik een medelijden met die Guards gekregen. Als Guard ben je stiekem toch wel de Europese toeristische pispaal.

Schuimbekken.

Ik kan het niet meer ontkennen. Ik zie het leven sinds een aantal weken zoveel zonniger, ik ben vrolijker en ik zit lachend in de ochtendspits (zelfs nu deze er niet is in verband met de zomerperiode). Ik denk dat ik het licht gezien heb! Het was even wikken en wegen, de twijfel maakte zich overduidelijk meester van mij. Maar sinds ik de stap gezet heb ben ik eigenlijk gewoon ander mens. Of nou ja, soort van dan. Ik kijk er niet meer tegen op en dat vind ik een hele fijne gedachte. Niet dat ik het dan maar oversloeg maar ik zag er achteraf gezien tegen op.