Doorgaan naar hoofdcontent

The green mean machine.

Afgelopen week heb ik definitief mijn groene Storm 3 ingeruild voor de Storm 4. Ik ben natuurlijk hartstikke blij met mijn nieuwe, fijn zittende, rolstoel. Maar het is wel een soort van einde van een tijdperk. Vandaar een blog gericht aan “kermit”de groene rolstoel.

Voordat ik de stoel had was er eigenlijk al commotie. Met dat mijn rolstoel werd besteld werd er ook een rolstoel besteld voor een oude vrouw, zelfde type, andere kleur en andere afmetingen. Ergens is er daar iets fout gegaan. Waar mijn stoel kwam in de kleur bejaarden grijs kwam de stoel van deze vrouw in het Kermit-de-kikker-groen. De verhalen gaan dat de groene stoel weldegelijk is gebruikt als pasmodel voor deze vrouw waarbij zij bij binnenkomst van de stoel de bril maar afdeed.

Toen mijn rolstoel afgeleverd werd bleek al snel dat deze stoel voor mij door vuur en vlam ging, hij nam dat echter te letterlijk. Bij kortsluiting aan de kabel van de besturingskast vlogen de vonken er van af. Aangezien ik daar best van onder de indruk was vertelde ik het voorval zeer gedetailleerd aan de monteur. De monteur regeerde stoïcijns.”Wat is de storingscode?” Waarop ik deze aangaf. “Die code geeft aan dat er vermoedelijk een kortsluiting is geweest met de kabel van of naar het besturingskastje.” Hetzelfde had ik hem al aangegeven in mijn gedetailleerde uitleg maar omdat de monteur het kenbaar spannend voor zichzelf wilde houden durfde ik zijn vermoeden niet te bevestigen dan wel te ontkrachten.

Buiten dit akkefietje om en de nodige slijtage door gebruik bleek de Storm een bijzonder betrouwbare rolstoel. Daarnaast maakte de gifgroene kleur het geheel helemaal af. Het maakte indruk en ik was er wijs mee.
Ik ben er het afgelopen jaar nog mee naar Frankrijk geweest. Van te voren onderging hij nog een vakantiecheck, er was niets aan de hand. Twee weken na mijn vakantie was het onderstel gigantisch versleten en aan vervanging toe. Dat was vreemd want zo wild heb ik helemaal niet gedaan op vakantie. Ik had immers ook vakantie!

De nieuwe stoel is niet groen geworden. Ik schijn namelijk volwassener te zijn geworden en dat is een schijn die ik graag op hou. Bovendien was de kleur gifgroen niet beschikbaar. Daarom maar burgerlijk zwart met grijs. De nieuwe stoel, de Storm 4, is een vooruitgang ten opzichte van de Storm 3. De stoel zit lekkerder, de stoel heeft een beter weggedrag en is daardoor beter te corrigeren als hij de verkeerde richting op gaat. Bovendien reed ik vandaag de bus uit waarop een jochie van 7 vetgaaf tegen zijn vader riep doelend op mijn rolstoel. Een beter compliment bestaat niet. Toch roept, nee schreeuwt, de onvolwassene in mij: HIJ IS NIET GROEN!!! Waardoor ik zijn voorganger toch een beetje mis.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Brief aan Scarlett Johansson.

Lieve Scarlett, Ik dacht laat ik mijn brief aan jou maar amicaal openen na hetgeen jij de afgelopen week met ons deelde. Al had je dat naar alle waarschijnlijkheid zelf liever niet gedeeld. Ik vind het oprecht vervelend voor je, het is dan ook een schrale troost om te stellen dat je bij velen, hoofdzakelijk mannen, populairder bent geworden. Het is de vraag of je op deze aandacht zat te wachten. Kwade tongen beweren van wel maar ik weiger dat te geloven. Als je zo nodig aandacht had gewild dan had je er wel voor gezorgd dat er een leuke deal met een zogenaamd mannenblad was geweest. De zogenaamde (Patricia) Paay oplossing, zij geniet daar al jaren van.

Wachten.

Onlangs was ik in London. Een geweldige stad! Ik was daar voor de Paralympics maar tussendoor was er ook een moment om London zelf te bekijken. Alle clichés kloppen Zwarte taxi’s, rode bussen, witte Bonen, rode tomaten saus, mensen die in tegenstelling tot mensen in Parijs wel goed Engels en een toren die de mensen aldaar Ben noemen, Grote ben. De Dom vind ik zelf persoonlijk een betere naam voor een toren, maar ik ben dan ook geen Engelsman. Ook waren daar de Guards. De wachten voor HET Paleis. Wat heb ik een medelijden met die Guards gekregen. Als Guard ben je stiekem toch wel de Europese toeristische pispaal.

Schuimbekken.

Ik kan het niet meer ontkennen. Ik zie het leven sinds een aantal weken zoveel zonniger, ik ben vrolijker en ik zit lachend in de ochtendspits (zelfs nu deze er niet is in verband met de zomerperiode). Ik denk dat ik het licht gezien heb! Het was even wikken en wegen, de twijfel maakte zich overduidelijk meester van mij. Maar sinds ik de stap gezet heb ben ik eigenlijk gewoon ander mens. Of nou ja, soort van dan. Ik kijk er niet meer tegen op en dat vind ik een hele fijne gedachte. Niet dat ik het dan maar oversloeg maar ik zag er achteraf gezien tegen op.