Baby’s en ik hebben iets gemeenschappelijks. We hebben allebei geen idee wat we met elkaar aanmoeten. Dat terwijl we als we in één ruimte zitten toch vaak aan elkaar gelinkt worden. Al is het dan maar voor de foto. Hoe dat komt? Ik heb geen idee. Laten we eerlijk wezen, ik ben niet fotogeniek maar een baby al helemaal niet. Is dit niet beledigend naar baby’s toe? Welnee, het is gewoon eerlijk. Wie kijkt er nou met trots naar zijn eigen babyfoto’s? Ik sta er op geen enkele babyfoto geweldig op. Nu sta ik er op veel foto’s niet geweldig op, maar als baby had ik daar helemaal een handje van.
Mijn ideale kraambezoek ziet er als volgt uit. Ik kom binnen ik geef de ouders een hand en feliciteer ze. Dump daarna het pakje voor de baby bij de baby. Ik werk een beschuit met muisjes weg. Vervolgens onderbreek ik het bevallingsverhaal van de moeder met goh, joh, poeh, nou, zucht en een verbazende goh duurde de bevalling zo lang?/ ging de bevalling zo snel? Vervolgens maak ik nog wat schuine grappen met de vader en tot slot werp ik, voordat ik vertrek, nog een blik in de wieg of in elk geval naar de baby mocht deze niet in de wieg liggen.
Helaas verlopen kraambezoeken zelden zo soepel. Tot aan de beschuit met muisjes gaat het allemaal goed. Maar al gauw wil de moeder van het gezelschap haar kroost in mijn armen hebben. Het probleem daarbij is dat je niet snel genoeg kan weigeren. Nog voordat ik kan zeggen dat ik eerst mijn beschuit met muisjes even rustig wil laten zakken zit ik al met iets in mijn armen wat mij ligt aan te staren.
Dan volgt er zo’n pijnlijke stilte. Ik weet namelijk nooit wat ik tegen zo’n baby moet zeggen en aangezien een baby sowieso niets kan zeggen blijft het stil. Vaak probeert de oma, tante en/ of moeder van de baby deze stilte te doorbreken met de vraag is het geen mooie baby? Hierop volgt wederom een pijnlijke stilte. Ik vind baby’s per definitie niet mooi. Ze zijn kaal of hebben raar haar op hun hoofd, ze zijn belachelijk klein maar hebben vaak een belachelijk groot hoofd, ze hebben geen tanden in hun mond, ze kwijlen en ze kunnen enorm stinken. Mooi wil ik het niet noemen. Hooguit apart, maar die discussie moet je nooit met de oma, tante en/ of moeder aangaan.
Ik grijns dan altijd maar wat. Dat is overigens voor de vader of oma/opa van de baby een teken om het fototoestel te pakken. De verplichte foto is voor de baby vaak een reden om de moeder iets wat geïrriteerd aan te kijken, als dat niet werkt zijn luier te bevuilen en als dat niet werkt het keihard op het huilen te zetten. Als de baby vervolgens van mij wordt overgenomen is dat voor mij een teken om naar huis te gaan. Dan maar geen schuine grappen met de vader.
Mijn ideale kraambezoek ziet er als volgt uit. Ik kom binnen ik geef de ouders een hand en feliciteer ze. Dump daarna het pakje voor de baby bij de baby. Ik werk een beschuit met muisjes weg. Vervolgens onderbreek ik het bevallingsverhaal van de moeder met goh, joh, poeh, nou, zucht en een verbazende goh duurde de bevalling zo lang?/ ging de bevalling zo snel? Vervolgens maak ik nog wat schuine grappen met de vader en tot slot werp ik, voordat ik vertrek, nog een blik in de wieg of in elk geval naar de baby mocht deze niet in de wieg liggen.
Helaas verlopen kraambezoeken zelden zo soepel. Tot aan de beschuit met muisjes gaat het allemaal goed. Maar al gauw wil de moeder van het gezelschap haar kroost in mijn armen hebben. Het probleem daarbij is dat je niet snel genoeg kan weigeren. Nog voordat ik kan zeggen dat ik eerst mijn beschuit met muisjes even rustig wil laten zakken zit ik al met iets in mijn armen wat mij ligt aan te staren.
Dan volgt er zo’n pijnlijke stilte. Ik weet namelijk nooit wat ik tegen zo’n baby moet zeggen en aangezien een baby sowieso niets kan zeggen blijft het stil. Vaak probeert de oma, tante en/ of moeder van de baby deze stilte te doorbreken met de vraag is het geen mooie baby? Hierop volgt wederom een pijnlijke stilte. Ik vind baby’s per definitie niet mooi. Ze zijn kaal of hebben raar haar op hun hoofd, ze zijn belachelijk klein maar hebben vaak een belachelijk groot hoofd, ze hebben geen tanden in hun mond, ze kwijlen en ze kunnen enorm stinken. Mooi wil ik het niet noemen. Hooguit apart, maar die discussie moet je nooit met de oma, tante en/ of moeder aangaan.
Ik grijns dan altijd maar wat. Dat is overigens voor de vader of oma/opa van de baby een teken om het fototoestel te pakken. De verplichte foto is voor de baby vaak een reden om de moeder iets wat geïrriteerd aan te kijken, als dat niet werkt zijn luier te bevuilen en als dat niet werkt het keihard op het huilen te zetten. Als de baby vervolgens van mij wordt overgenomen is dat voor mij een teken om naar huis te gaan. Dan maar geen schuine grappen met de vader.
Hahaha, bij mij beginnen ze ook altijd te huilen :)
BeantwoordenVerwijderenIk heb al aan een vriendin gevraagd of ze mijn kind voor de eerste 2 jaar wil opvoeden, en dat wilde ze wel!