Toen ik erachter kwam dat er tussen de keuken en mij geen liefde was zocht ik naar nieuwe ambities. In alle eerlijkheid kan ik jullie vertellen dat jullie mij op jullie blote knieën mogen bedanken dat die niet uit zijn gekomen. Één van die ambities was namelijk het worden van een TV persoonlijkheid. Al gauw had ik ook echt een voorbeeld, namelijk Rolf Wouters (WIE????). Of ik mij daar echt gelukkig mee moest prijzen laat ik nu graag aan anderen. Toen dacht ik van wel. Ik kreeg zo’n zelfde kuif en ik had al enigszins ervaring want een jaar eerder had ik tijdens de weekopening “zijn” programma “Liefde op het eerste gezicht”mogen presenteren (ja, ik weet het, heb geen excuus maar ik zat op speciaal onderwijs en dan moet je wat).
Overigens waren er afspraken gemaakt over wie op wie zou vallen zodat er geen koppel zou winnen. Want als de kandidaten een koppel zouden gaan vormen dan zouden ze in principe een oogje op elkaar hebben, terwijl dit dus niet zo was. Maar de rest van de school zou dat niet weten en dan stond je op die leeftijd enorm voor paal. Nu stonden ze dat evengoed wel, ik was immers de presentator en ik mocht de vragen zelf bedenken (hehehe…) vraag: Wat vindt jij het mooiste van je lichaam: Antwoord: Mijn voeten (ik herhaal speciaal onderwijs…) reactie: Stinken die niet? In tegenstelling tot de rest van de school, die daar de humor best van begreep, kon mijn klas deze vragen niet waarderen.
Een show als de X-factor zou ik echt niet kunnen presenteren, ik ben daar te eerlijk voor. Niet dat presentatoren niet eerlijk zijn maar je moet met mate eerlijk zijn als presentator. Een voorbeeld van hoe ik als presentator van de X-factor het publiek zou oproepen om te stemmen:
De liveshow zou dus geen succes zijn en ook de finale zou geen succes zijn geworden met mij:
Overigens waren er afspraken gemaakt over wie op wie zou vallen zodat er geen koppel zou winnen. Want als de kandidaten een koppel zouden gaan vormen dan zouden ze in principe een oogje op elkaar hebben, terwijl dit dus niet zo was. Maar de rest van de school zou dat niet weten en dan stond je op die leeftijd enorm voor paal. Nu stonden ze dat evengoed wel, ik was immers de presentator en ik mocht de vragen zelf bedenken (hehehe…) vraag: Wat vindt jij het mooiste van je lichaam: Antwoord: Mijn voeten (ik herhaal speciaal onderwijs…) reactie: Stinken die niet? In tegenstelling tot de rest van de school, die daar de humor best van begreep, kon mijn klas deze vragen niet waarderen.
Een show als de X-factor zou ik echt niet kunnen presenteren, ik ben daar te eerlijk voor. Niet dat presentatoren niet eerlijk zijn maar je moet met mate eerlijk zijn als presentator. Een voorbeeld van hoe ik als presentator van de X-factor het publiek zou oproepen om te stemmen:
Mocht jij X volgende week weer terug willen zien, iets wat ik mij niet kan voorstellen. De jury heeft gelijk, zelfs die met die bril. Er zit geen vooruitgang meer in en deze week was het helemaal niet best, het straalt ook niets uit niet. Maar als u het beter weet, prima…. Maar ik zou mijn stem bewaren voor de volgende kandidaat, die was tijdens de soundcheck al beter dan dit hier.
De liveshow zou dus geen succes zijn en ook de finale zou geen succes zijn geworden met mij:
En de winnaar van X-factor 2011 is…. (na het gebruikelijke tijdrekken) Gordon!!!! Nee, is een geintje. Blijf maar zitten Gordon… Nee je hoeft niet naar beneden te komen… Nee, jij bent het niet. Was een geintje van mij… om de spanning te breken… Ja, ik heb het goed gelezen. Ik check het nu ook nog even voor je… nee er staat echt Rochelle…. Verklap ik nu iets?
Moraal van dit verhaal, er zijn ambities die je zeker wel mag hebben maar waarvan het beter is ze niet uit te voeren. Dat geeft helemaal niets. Het is zelfs goed. Al is het stiekem wel een beetje jammer.
Reacties
Een reactie posten