Tekenen.

Tekenen was, vooral tijdens het voortgezet onderwijs, absoluut geen favoriet vak van mij. Ik ging liever wiskunde doen terwijl ik daar echt heel slecht en was (en nog ben). In tekenen was ik niet slecht. Sterker nog alles wat van mijn hand kwam was kunst met een grote K! Gaf mij papier, iets waarmee ik op dat papier kon kalken, gaf mij de tijd en je kreeg iets waar je het liefst ook nog placemats van zou willen hebben. Maar dat kon helaas niet want ik had het al veel te druk met wiskunde en als leerling moet je gewoon prioriteiten stellen

Waarom had ik dan zo’n hekel aan tekenles (of hoe het ook wel heet creatieve vaardigheden)? Daar is maar één oorzaak voor aan te wijzen. Bij tekenen op school zit er een docent bij. Ik durf te stellen dat als Leonardo Da Vinci of Rembrandt een tekenleraar hadden gehad ze nooit de Mona Lisa of de Nachtwacht hadden gemaakt. De tekenleraar heeft mij namelijk ook ontzettend geremd in mijn ontwikkeling. Het klinkt hard maar ik kan tot geen enkele andere conclusie komen.

Daar zat ik dan, zo vlak na de middagpauze, te zweten op mijn werk. Ik had een auto, persoon, boom, object of iets wat daar op moest lijken getekend. Je kent dat wel de, vingers onder de wasco maar toch een voldaan gevoel, want jij weet dat er een meesterwerk ligt. Oké, het kan nog niet tippen aan Van Gogh en kornuiten maar het is toch van grootse kwaliteit. Althans relatief gezien natuurlijk want met die rotzooi die je van school tot je beschikking krijgt kan je geen meesterwerk maken. Laat ik het zo zeggen Karel Appel had niet met dat materiaal kunnen werken. Gewoon uit principe niet.

Om een nieuwe opdracht te krijgen moet je dan je docent inlichten, deze komt dan kijken en keurt het werk dan met bewondering goed. Althans bij mijn klasgenoten wel. Bij mij had hij altijd wel wat aan te merken. Of ik was de achtergrond vergeten, ik moest sommige lijnen beter zetten of er was wel wat anders. Het is dat ik in het goede van de mens geloof maar achteraf riekt dit natuurlijk wel heel erg naar jaloezie en afgunst.

Tegen Leonardo Da Vinci zei men toch ook niet dat hij vergat de baard op de Mona Lisa te tekenen. Iedereen Zag ook wel dat als Mona zich beter zou scheren dat voor alle partijen toch het beste zou zijn. Hij/ Zij werd er knapper van en hij/ zij had geen last meer van stinkende etensresten. Bovendien zou die baard de tekencapaciteiten van Da Vinci alleen maar verhullen. Zo zou je dat bij mijn tekeningen ook kunnen zien.

Maar zo zag eigenlijk niemand het. Om eerlijk te zijn was dat ook best logisch maar ach, met overtuiging kom je een heel eind, ook al had ik die zelf ook niet. De tekenles werd een verlenging van mijn pauze en zo rouwig was ik daar niet om.