Doorgaan naar hoofdcontent

De Nestor

Voor een jaar of 15 terug had ik mijn eerste training bij mijn hockeyclub. Als een bleu jochie sloot ik mij op een zaterdagochtend aan bij een groep hockeyers in een Amersfoortse sporthal. Tegen het einde van de training hadden we een partijvorm. Wat er precies gebeurde weet ik niet meer maar een speler (tegenstander) en ik raakte elkaar bij het doel van die tegenstander. Ik bood mijn excuses aan, hij schoot in de lach en zei “niet meer doen hé !” Op dat moment kende de trainer aan mij een penalty toe. Bleek hij dus de overtreding gemaakt te hebben, wist ik toen veel van de regels. Vervolgens toonde ik mijn expertise: het missen van de penalty.

Branko is een teamgenoot van me die vanaf het allereerste uur bij de Keistadrollers zit. In het begin in de aanval, waar hij zeer regelmatig het net raakte. Zijn stijl was zeker niet vloeiend maar wel mooi en effectief. Het beste was hij te vergelijken met Peter van Vossen, wiens stijl ook nooit vloeiend was maar vaak wel effectief. Met slepende bewegingen was hij menig tegenstander te slim af. Totdat het slepen te zwaar voor hem werd. Toen kwam hij tot de moeilijke beslissing dat het beter voor hem was om in de verdediging te spelen, met een T-stick.

Branko nam de stap die Ruud Gullit vroeger ook maakte. Hij werd een sterke verdediger na jaren de trefzekere spits te zijn geweest. Ik ben ook zeer blij dat we in zijn vader een goede en betrokken trainer hebben zodat de vergelijking met Ruud Gullit alleen betrekking heeft op de kwaliteiten als speler en niet als trainer want in dat geval kon het weleens slecht aflopen met de Keistadrollers. Als verdediger is Branko al jarenlang de rots in de branding in de verdediging van de Keistadrollers. Betrouwbaar en ervaren wat wil een team nog meer! Laat ik het zo zeggen in vergelijking met Ron Vlaar is Branko vele malen beter. Dat komt hoofdzakelijk omdat Ron Vlaar absoluut niet kan rolstoelhockeyen.

Weer wat later deden we mee aan de Canadien Challenge Cup een toernooi waarbij men 1 tegen 1 en 2 tegen 2 speelde. Ieder tweetal bestond uit een speler met een handstick en een speler met een T-stick. We besloten om ons er gewoon voor in te schrijven. We deden zowel aan het individuele klassement als aan het duo klassement mee. Toen we daar aan kwamen bleek dat we een zwaar dagje zouden hebben. Een blik in het programmaboekje leerden dat onze tegenstander ofwel kampioen waren geworden in de Superleague of Hoofdklasse ofwel topscoorder waren in de Superleague of Hoofdklasse. Bij ons stond er dat we vierde waren geworden tijdens het Nederlands kampioenschap in de eerste klasse, ook leuk. We hadden inderdaad een zware dag, maar daardoor niet minder leuk. We eindigde in alle competities laatste. Bij het duo klassement wisten zelfs de spelers met een T-stick bij ons te scoren, maar we hadden er wel veel van geleerd.

Branko is 22 oktober 30 jaar geworden. Met die leeftijd is hij de nestor van het eerste team. Hij is misschien de oudste in ons team maar hij gaat voor op in de strijd en is misschien zelfs het meest fanatiek van ons allemaal. In de defensie is hij onmisbaar maar ook buiten het veld kunnen we inmiddels heel goed met elkaar overweg.
Wellicht dat we bij de volgende nieuwe speler deze gezamenlijk uit zijn stoel kunnen rijden om dan vervolgens met een glimlach zijn onnodige excuses in ontvangst te nemen. Daarna hoop ik wel dat hij of zij de penalty net zo goed kan missen als dat ik het kon.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Brief aan Scarlett Johansson.

Lieve Scarlett, Ik dacht laat ik mijn brief aan jou maar amicaal openen na hetgeen jij de afgelopen week met ons deelde. Al had je dat naar alle waarschijnlijkheid zelf liever niet gedeeld. Ik vind het oprecht vervelend voor je, het is dan ook een schrale troost om te stellen dat je bij velen, hoofdzakelijk mannen, populairder bent geworden. Het is de vraag of je op deze aandacht zat te wachten. Kwade tongen beweren van wel maar ik weiger dat te geloven. Als je zo nodig aandacht had gewild dan had je er wel voor gezorgd dat er een leuke deal met een zogenaamd mannenblad was geweest. De zogenaamde (Patricia) Paay oplossing, zij geniet daar al jaren van.

Wachten.

Onlangs was ik in London. Een geweldige stad! Ik was daar voor de Paralympics maar tussendoor was er ook een moment om London zelf te bekijken. Alle clichés kloppen Zwarte taxi’s, rode bussen, witte Bonen, rode tomaten saus, mensen die in tegenstelling tot mensen in Parijs wel goed Engels en een toren die de mensen aldaar Ben noemen, Grote ben. De Dom vind ik zelf persoonlijk een betere naam voor een toren, maar ik ben dan ook geen Engelsman. Ook waren daar de Guards. De wachten voor HET Paleis. Wat heb ik een medelijden met die Guards gekregen. Als Guard ben je stiekem toch wel de Europese toeristische pispaal.

Schuimbekken.

Ik kan het niet meer ontkennen. Ik zie het leven sinds een aantal weken zoveel zonniger, ik ben vrolijker en ik zit lachend in de ochtendspits (zelfs nu deze er niet is in verband met de zomerperiode). Ik denk dat ik het licht gezien heb! Het was even wikken en wegen, de twijfel maakte zich overduidelijk meester van mij. Maar sinds ik de stap gezet heb ben ik eigenlijk gewoon ander mens. Of nou ja, soort van dan. Ik kijk er niet meer tegen op en dat vind ik een hele fijne gedachte. Niet dat ik het dan maar oversloeg maar ik zag er achteraf gezien tegen op.