Notitieblog voor fictieve waarheid

Het is vrijdagavond, de eerste avond van het weekend, de avond waarop het weekend los kan gaan en de avond waarop een groot gedeelte uitgekakt op de bank voor de buis zit. Nu heb ik geen bruisende vrijdagavond maar als je die voor je TV moet doorbrengen terwijl je het “nieuwe”talent aan moet horen dan kan je niet stellen dat je wel een bruisende avond hebt. Ik kan me voorstellen dat je moe bent van een zware werkweek maar moet dat echt zo? Voor een aantal jaar geleden moest je wel. Anders kon je niet meepraten met je collega’s op het werk. Maar nu is het toch echt vrijwillig.

Is het een vogel? Is het een trein? Is het een vliegtuig? Is het Willem Holleeder? Nee, het is irritant. Waar ik altijd in de veronderstelling was dat zodra de r in de maand zou verschijnen alle muggen ter plekke dood neer zouden vallen blijkt dit niet zo te zijn. Dit is voor mij een grote teleurstelling. Het feit dat ze ter plekke dood zouden vallen was immers het enige wat ik goed vond aan het wezen mug. Zonder dit overigens te checken ga ik er van uit dat meerdere mensen dit gevoel delen. In plaats van het ter plekke dood vallen besluit de muggenmaatschappij te overwinteren in mijn kamer.

Onlangs was ik in London. Een geweldige stad! Ik was daar voor de Paralympics maar tussendoor was er ook een moment om London zelf te bekijken. Alle clichés kloppen Zwarte taxi’s, rode bussen, witte Bonen, rode tomaten saus, mensen die in tegenstelling tot mensen in Parijs wel goed Engels en een toren die de mensen aldaar Ben noemen, Grote ben. De Dom vind ik zelf persoonlijk een betere naam voor een toren, maar ik ben dan ook geen Engelsman. Ook waren daar de Guards. De wachten voor HET Paleis. Wat heb ik een medelijden met die Guards gekregen. Als Guard ben je stiekem toch wel de Europese toeristische pispaal.

Sommige mensen zijn ouderwets. Geeft niets maar het is gewoon zo. Misschien ben ik het ook wel en anders wordt ik het wel. Generatiekloven zijn er bovendien niet voor niets. Ouderwets brengt nostalgie met zich mee. Ouderwets is populair. Wie dat ontkent noemt het retro. Mag ook. Iedereen kent wel iemand die ouderwets is. Het leuke is dan ook dat ouderwets van alle tijden is. Zelfs het meeste oude fossiel kent wel iemand die ouderwets is. Eigenlijk wel grappig. Alleen soms wordt het zeer ergerlijk! Vooral als het ouderwetse zich niet beperkt tot een individu, zich niet beperkt tot een groepje maar een vele bevolkingsgroep bezig houdt.

Ik rij 110 kilometer per uur, minimaal. Ik rij zo hard omdat ik het kan en omdat het moet. Ik wil invoegen op de snelweg. Dat gaat niet met 80. Dus 110, intussen nader ik toch echt de 120. Omdat het dus kan. Er is ruimte genoeg, dus kan ik invoegen. Ik wacht. Niet omdat ik dat wil of kan maar omdat ik ben afgeleid. Ik hoorde pats op mijn voorruit. Ik vreesde een steentje maar ik zie een oranje groene streep. Een insect van forse omvang heeft kennis mogen maken met mijn voorruit, tot zijn ongenoegen. Ik voeg in.

Waar ik zei dat het Nederlands elftal meer Ronaldo’s kon gebruiken zeg ik dat het Nederlands elftal niet meer Ronaldo’s kan gebruiken. Stop de tijd! Mijn laatste blog over dit EK. Er gaan de meest wilde verhalen over de selectie van het Nederlands elftal. Het zouden ego’s zijn. Dat klopt, maar dit was dusdanig hinderend dat het EK hier onder geleden heeft. Dat zou toch stom zijn. Regel één bij teamsporten is dat je in het veld doet alsof je vrienden bent en in de kleedkamer er de vrijheid bestaat om elkaars koppen in te slaan. Dit overigens wel zonder langdurige kwetsuren op te lopen.

Ik ben er bij. Ik ben vrij morgen. Het vroege opstaan wordt mij bespaard morgenochtend. Sterker nog, wat werk betreft hoef ik morgen niet eens op te staan, ik ben vrij. Niet vanwege vanavond maar vanwege het feit dat ik vrijdag moet werken. Dus ben ik er bij. Wil ik er wel bij zijn? Ja, eigenlijk wel. Het Oranjelegioen kent één gouden regel. Samen thuis, samen uit, ook al blijf je thuis. Dus ben ik er bij. Wellicht maak ik het glorieuze moment mee en wordt dit een voorbode van een hele mooie zomer. Het kan ook anders gaan.

Wat een klote EK, ik val maar gelijk met de deur in huis. Er is nog niets verloren, we moeten nog twee wedstrijden en die gaan we ongetwijfeld winnen. Oké, toegegeven ik heb toch wel een beetje mijn twijfels. Wie eigenlijk niet? Dat we nu verloren hebben van Denemarken is zo erg nog eigenlijk niet. We (Nederland) hebben wel goed gespeeld, Denemarken had vaak geluk. Maar het hele EK is rot Nederland werd bij het begin al afgekraakt door mensen die zelf vonden dat hun mening er toe deed. De EK sfeer is er niet. We geloven er niet in.

Wat deed het pijn. Het deed jou pijn maar daardoor ons ook. 3 verloren finales op rij. Ik heb het met je te doen. Vandaar deze brief. Ik weet zeker dat er meer mensen zijn die deze gevoelens delen. Ik had het je gegund Arjen, ik had het jou nog zo gegund. Ik had het mezelf ook gegund. Voor mij was het ook een hele opgave. Voor het eerst in mijn hele leven was ik voor Duitsers. Dankzij jou Arjen! De keuze was nou ook niet echt reuze in de finale. Of je was voor een Duitse ploeg of voor een ploeg die Duits speelde.

Ik blog de laatste tijd wat weinig, dat lijkt tenminste zo. Ik blog natuurlijk op twee adressen. Je zou de blogs op geenbeperking.nl moeten lezen (die zijn bijna net zo goed als de blogs hier). Feit is wel dat ik minder blog dan dat ik eigenlijk het liefst zou willen. Hoe komt het dan dat ik niet meer dan twee per maand op dit blog zet? Ik ben de status der werkloosheid voorbij en dat voelt heerlijk! Maar daardoor lijkt het wel alsof ik thuis langer moet nadenken over dingen zoals de aan te trekken onderbroek voor de volgende dag en wat ik moet bloggen.

Je bent het vergeten he? Of niet? Het is een bijzondere dag vandaag. Net als kerst. Alleen heb je hier maar één dag van dus als je dit bericht morgen pas leest dan ben je te laat. Eigen schuld, had je dit bericht maar eerder moeten lezen. Nee, het is geen Moederdag. Dat is het pas op mijn verjaardag, nog een reden om die dag niet te missen. Maar je hoeft in elk geval niet naar het tankstation te scheuren voor een bosje bloemen. Ik zou bijna zeggen dat je dat juist niet moet doen! Ik zou dan eerder naar het tankstation wandelen.

Het is Pasen. Van oorsprong een Christelijk feest waarbij men de wederopstanding van Jezus Christus viert. Een aantal eeuwen verder eten mensen zich klem met eieren, al dan niet van chocola. Er moet ergens in de tussentijd iemand zijn geweest die dacht dat als we dan toch de wederopstanding aan het vieren waren we net zo goed met zijn allen eieren konden gaan eten. Eerst werd hij voor gek verklaard. Het was not done om tijdens een Christelijke gebeurtenis eieren te gaan zitten eten, dat zou namelijk hetzelfde zijn als dat je tijdens kerst een boom zou gaan versieren en in je woning zou gaan zetten.

Wij, jij, ik en iedereen, wij dus. Wij worden bedot, besodemieterd en in het welbekende ootje genomen.  Door wie? Heel simpel. Door onszelf, jij ik en iedereen, onszelf dus. Waarom omdat we consumenten zijn. Dat hoort er nou eenmaal bij. Als consumenten nemen wij producten en diensten af waarvan de verwachting hoger is dan dat het nou eenmaal waar kan maken.  Soms is dat door een te hoog verwachtingspatroon die wij zelf creëren maar vaker is dat omdat wij onszelf graag dingen laten wijsmaken. Dat is niet leeftijd gebonden en mannen overkomt het net zo vaak als vrouwen. Gewoon omdat de economie er goed op draait.

Het is donderdagavond. Ik zit gespannen voor de TV. Wie is de mol? Voor velen een vraag voor mij een weet. Ik weet het! Ik weet het al een hele tijd. Ik heb er felle discussies met mijn moeder over gehad en ik weet het. Liesbeth is de mol. Ze heet het goed gespeeld maar ik had haar door. Molliger dan haar kan gewoon niet! Alhoewel, als je die zin letterlijk neemt dan maakt Anne Marie ook een goede kans. Maar zij kan de mol niet zijn, zij heeft namelijk gewonnen. De laatste aflevering was voor mij slechts een formaliteit, een bevestiging van vermoedens.

Gisteren mocht ik mee naar de huishoudbeurs. Vraag niet waarom, maar ik ging. De RAI in Amsterdam is de locatie voor deze beurs der kneuterende huisvrouwen en hun slaafse mannen. Op de heenweg kan je de mensen die naar de huishoudbeurs gaan,  al onderscheiden van alle andere mensen. In de auto’s zie je vooral enthousiaste vrouwen en tevens een man met een gezicht wat dan al op wanhoop staat. Te voet zie je hoofdzakelijk de later in dit blog vervloekte trolleys.

Ja, ik zag er tegen op. Ik kwam binnen en ik had al gelijk klamme handjes. Ik ben dan gewoon niet zo’n held. Gelukkig hoefde ik niet lang te wachten. Ik kon eigenlijk gelijk door. Ik kreeg een schort om en mocht mijn bril afzetten. Daar zat ik dan bij de kapper. Nu ben ik niet bang voor de kapper maar ik hou er gewoon niet zo van. Het is wel gezellig. Een beetje kletsen met de kapster enzo. Maar tegelijk ook heel confronterend. Je zit gewoon heel lang in een spiegel te kijken terwijl je een bad hair day hebt. Vandaag kwam daar nog een klap boven op.

We zijn met zijn alle doorgeslagen, dat doet mij goed. Dat betekent dus dat ik niet de enige ben. Voor een paar weken terug was ik bij een tuincentrum. Niet zo maar een tuincentrum maar één met knaagdieren en andere huisdierachtigen. Daarnaast kon men ook van alles vinden voor het huisdier naar keuze. Zo trof ik ook een schap aan waar kwispelbier werd aangeboden. Ja, het staat er echt en nee, ik verzin het niet. Hondenbier dus. Bier voor honden What’s next? Kattencognac? Goudviswhisky? Caviacava?  Kennelijk kopen wij het want het wordt echt verkocht.

De laatste week van het afgelopen jaar had ik griep. Nu is griep een breed begrip maar ik had in elk geval griep gerelateerde klachten, of in elk geval koorts. Ik was zeg maar verkouden, misselijk (geen goede combi),  had keelpijn, geen stem meer, hoofdpijn, sliep veel, pijnlijke ledematen en koorts dus. Als dat geen griep is moet het wel heel dicht in de buurt van griep komen. Zeer hinderlijk en ik was ook nog eens heel druk. De griep kwam dus niet uit. Dat doet het al jaren niet meer trouwens. Sinds dat ik van de basisschool af ben komt griep bijzonder slecht uit. Daarom eist de griep af en toe gewoon mijn aandacht.